Van comboys naar indianen

Flores


We vertrekken uit Flores om 6 uur in de morgen. We hebben eigenlijk bijna niet ontbeten. In de bus nemen John en ik een broodje dat we de dag te voren hebben klaargemaakt. We rijden zo tot een uur of 10 eerst over geasfalteerde weg, deze gaat daarna ineens over in een onverharde weg. Er is een politie checkpunt en meteen, als een streep verandert de weg van grijs naar geel bruin tot later wat rood. We rijden over zand met flink veel stenen. Eigenlijk heel vreemd. zolang de weg geasfalteerd gis, zie je af en toe ook haciënda's , maar veel meer kleine stukjes land, af en toe een biggetje, kippen, een koe en heel veel magere honden. Daarna komen we op de onverharde weg enorme plantages tegen, van papayavruchten, mais, hele kralen van koeien. Ook komen we ineens kilometers lang kleine bomen tegen. Kris zegt ik denk dat dat snel groeiende bomen zijn, ik heb daarover gelezen. Johan vraagt het na bij iemand die erbij staat en inderdaad het is teakhout. Op een gegeven moment heel grappig zien we een aantal mensen met cowboyhoeden op te paard die een kudde koeien aan het begeleiden is. Je hebt dan echt het gevoel in Midden Amerika te zijn. Ik wijs John erop en zeg, van de cowboys naar de Indianen. Want daar eindigen we vanavond.
Na meer dan een uur over de onverharde weg komen we bij de grenspost van Guatemala waar we ons uitchecken. We worden dan in twee boten en een boot voor de bagage geheven en gaan dan minstens een half uur met de boten naar de Mexicaanse grens. Daar moeten we allemaal de boten uit en inchecken voor Mexico. De grens formaliteiten nemen best veel tijd in beslag. Ieder paspoort in de computer, een formulier invullen, en dan pas je stempel krijgen. Het is half 12 als ieder toegelaten is en dan is er wat verwarring wat nu. Gaan we met busjes verder, nee, we nemen de boot. We zouden een site bezoeken, is dat die van de fresco's, nee dat is hij niet. Iedereen legt zijn bagage in de auto wanneer we horen dat we hier terugkomen.
Dat is voor sommigen toch een miskleun, onder andere voor ondergetekende en man lief. We zitten dan op die boot en horen dat het 40 minuten heen en 40 minuten terug varen is en op de site dat we daar ook nog een tijd verblijven. O je, dan hadden we wat te eten moeten meenemen en meer te drinken. Wanneer we op de site zijn is het half 1 en we moeten om 2 uur terug zijn. Dan hier maar wat te eten halen. Nee, onmogelijk, een paar colaatjes zijn te krijgen, maar zelfs geen koekje. Wel kinderen met armbandjes en andere rotzooi, wij moeten lachen en zeggen een boterham, dan had je goede zaken kunnen doen. De site zelf is prachtig, heel stil, met mooi intact beeldhouwwerk. Hoog in de tempel, naar vele trappen opgeklommen te zijn vind je nog een portret van de krijger met in de volgende ruimte zijn hoofd waarbij je nog de kleuren kunt zien die gebruikt zijn. Er was nog een site te bezoeken maar ik was echt duizelig van de honger en liet dat maar. Om 2 uur terug in de boten en daarna in busjes meteen naar het restaurant want iedereen viel gewoon om. Heerlijk kan eten dan weer zijn.
Daarna zijn we in een busje naar het indianenreservaat gereden. We zouden allemaal te samen in een primitieve ruimte gelegd worden. Bij aankomst moesten we ons delen. Vier van de groep zouden verderop onder gebracht worden. Omdat we als laatste uit het busje stapten en achteraan stonden waren dat Jacqueline en Arsene en wij. Eerlijk gezegd baalde ik daarover ook wel wat.
Achteraf viel het wel mee. We hadden dan niet de gemeenschappelijk indianendorp ervaring, we hadden nu allebei een eigen kamer voor ons tweeën. Ik nodigde Arsene en Jacqueline uit om een borreltje te drinken op ons gezamenlijk platje en toen we net wilden klinken kwam Joute er ook bij. Ook voor hem was geen plaats in de herberg.
We zijn daarna naar beneden gelopen en met de rest nog heel gezellig geborreld, en gegeten. Ik zit nu weer in ons huisje en een tropische regenbui ranselt op dit moment op het dak. Zelf heb ik nog geen indiaan gezien. John echter wel. Hij is bier gaan halen en kwam in een klein dorpje. Daar waren echte indianen volgens John, gekleed in het wit. Ik zal dat morgen wel zien. Wel vertelde hij lachend dat de plaatselijke indianenjeugd in een soort internetcafe achter de computers zaten.