Panajachel, Guatemala

San Cristobal de las Casas - Panajachel,


We zijn vanmorgen om 7 uur vertrokken. Omdat de ontbijtzaal nog niet open was hadden we de vorige dag brood met kaas gekocht. Om de hoek kon je wel al koffie kopen en toen ik twee bekers ging halen werd ik bedreigd samen met Liesbeth door een man die stijf van de drugs stond of zwaar psychiatrisch patiënt. Hij wilde geld zien. Was eigenlijk best eng, hij ging ook tegen de winkeljuffrouwen te keer. Gelukkig kwam er een stevige man de winkel in toen hij aanstalten maakte om mij te slaan en joeg hem weg. We hebben tot half 12 gereden en kwamen toen aan de grens van Guatemala.
Het passeren ging erg vlot. We moesten net als vaak op de zijderoute nog een lang stuk door niemandsland met taxi 's om aan de andere kant te komen en daar ging de grensovergang helemaal vlot, Johan nam de paspoorten mee, wij hebben geen grensbewaker gezien en hadden ons stempel toch in ons paspoort.
Meteen als je de grens over kwam veranderde alles. Het was drukker, meer verkeer, veel bemo's, allemaal bussen. De bussen zijn oude schoolbussen uit Amerika. Ze zijn geel als ze aankomen en dan staat er zelfs nog scoolbus op, ze worden later in allerlei kleuren geverfd. Ze noemen het chickenbussen, ze stuiven over de weg, willen zoveel mogelijk km maken om te verdienen. Maar ze zijn vreselijk gevaarlijk. Iedere dag stort er wel een in het ravijn of gebeurt een akelig ongeluk mee.
We rijden op de panamerica hightway, de weg van Canada naar Chili. Eigenlijk al vanaf Mexicostad. Soms is hij 4 baans maar meestal 2. We rijden langs een ravijn en daar staan echt om de zoveel tijd allemaal kruisjes met bloemen. Is daar iemand naar beneden gestort. Voor het thuisfront, onze chauffeur rijd rustiger hoor. We zitten nu in een kleinere bus als in Mexico, maar die is wel makkelijker te manoeuvreren.
De stemming zit er goed in. Frank deelt glaasjes suikerrietsnaps uit die hij de vorige dag in het tweede indigodorp gekocht had.
Op een gegeven moment komen we op de kruising van 4 wegen, zo heet hij ook in het Spaans. Daar stoppen al die bussen en moeten mensen overstappen. Het is een drukte van belang. Je hebt er een leuk zicht op de Guatemalaanse mensen. Wanneer we nog daarna even een stop maken op het hoogste plateau van een berg, 3200 meter hoog, Alaska geheten, zien we mensen van het land na huis komen. Kinderen van 10, 11 jaar lopen daar al met een schop op hun schouder mee naar huis.
Vlak voor we Panajachel bereiken wat aan het lago de Atitlan ligt stoppen we om een foto te maken. Je ziet heel het meer liggen en. 3 van de 4 omliggende vulkanen. De zon gaat net onder, een prachtig gezicht.
Het hotel is weer prachtig, grote kamers met een buitengalerij, uitkijkend op een mooie binnentuin met zwembad. Morgenochtend lekker zwemmen voordat we met een bootje over het meer gaan varen en Maya dorpen gaan bezoeken.
We hebben een hele uitleg van onze reisleider, Johan, gekregen over de geschiedenis, de politieke situatie en economische situatie van Guatemala die zeer zorgelijk is. Er is een grote onveiligheid, veel moorden, jeugdbendes, en een slechte economische situatie. We moeten strikt zijn aanwijzingen opvolgen, hier is het veilig en mogen we onze gang gaan. Op andere plaatsen zal hij zeggen dat we niet uit het hotel mogen komen 's avonds.
'S avonds zijn we hier, niet omdat het nodig was, maar gewoon omdat het gezellig is met een groot deel van de groep gaan eten in een lekker restaurant. Gewoon entrecote met wijn, cognacsaus, groenten, en frites, Europeser kan niet. Nu gooi ik dit alvast op de site met de foto's, morgen weer verder.