Copan

Copan.


Vanmorgen zijn we naar de overblijfselen van het Mayacomplex in Copan geweest. Om 7 uur was het eerst ontbijten bij een Belgisch cafe, hotel, restaurant , een vriend van onze reisleider. Het was vreselijk uitgebreid. Daarna stapten we in een kwartier naar de site van de Maya 's. Dat was weer lachen in de groep, want in de beschrijving van koning Aap stond dat wel het vervoer ,maar niet de entree was inbegrepen. Het vervoer per benenwagen was dus inbegrepen.
Op de site kregen we een gids toegewezen die ons de geschiedenis van alles vertelde en verklaarde waar we naar keken. Hij had een stok bij zich met een papagaaienveer. Daarmee wees hij alles aan.
Waar we naar keken waren tempels van de Maya 's uit de perioden van 400 na Cr tot 750 toen ze ineens verdwenen door waarschijnlijk voedseltekort of oorlogen.
Iedere hogepriester, die de vertegenwoordiger van God was, bouwde een tempel op de tempel van zijn voorvader, en zo werden die steeds hoger. Men noemt dat momenteel de akropolis. In de tempel mochten alleen maar de hoge adelen komen en werden veel offers aan de Goden gegeven. Jaguars en ander beesten. Een van hen heeft een trap der hiërogliefen gebouwd, waar heel de geschiedenis van de Maya 's vermeld staat. Helaas heeft men hem lukraak heropbouwt met de stenen die gevonden werden. Een van de eerste klussen waar men nu mee bezig is is aan de hand van oude zilverfoto 's van de vindplaats die de archeologen toen gemaakt hebben te proberen achterhalen hoe alles echt moet staan om de geschiedenis te begrijpen. Een intacte tempel heeft men gevonden, de Rosalila tempel. Een volgende zoon vond de tempel van zijn vader zo heilig dat hij hem begroef en niet vernietigde. Je kunt hem op de site zien door middel van tunnels die je in kunt kruipen en dan kon je steeds iets van de begraven tempel zien, maar je kon hem ook bekijken in het museum. Daar is hij nagebouwd op ware grootte in de juiste kleuren. Je kon ook weer het bekende balspeelveld zien en de offerplaats in de buurt waar de overwinnaar het geluk had zijn kop af te laten snijden om zo rechtstreeks de hemel te bereiken. Wat is er toch weinig veranderd in al de jaren. Ook nu geloven sommigen mensen als ze zich opblazen voor een goede zaak dat ze de hemel bereikend met hoeveel weet ik niet maagden
Het was heerlijk wandelen over het complex, stralend weer, heel rustig. Het is er erg groen. Er kan nog veel opgegraven worden. Maar men laat het begraven of bekijkt het via tunnels in de grond. De bomen die over alles heen groeien laat men tegenwoordig staan. De enorme wortels houden de boel bij elkaar. Overal vogels, papegaaien en ander kleurig vogelvolk, zelfs eekhoorns heb ik gezien.
We hebben daarna het museum bekeken die je een goed overzicht over alles gaf.
Tussen de middag hebben John en ik lekker uit zitten puffen op het zitje voor onze hotelkamer. Ik,bekeek mijn mail en kreeg het nare bericht dat mijn zusje Carien gevallen was en daarbij haar heup had gebroken. Een operatie had gehad met veel complicaties en net uit het ziekenhuis was en gehoord had de de botten van een vrouw van 85 te hebben.
Ik vind het zo naar voor haar en haar man Alfred. Ze heeft het vorig jaar al een jaar te lijden gehad onder een gecompliceerde enkelbreuk. Ik heb haar vlug terug gemaild maar moest daarna als de wiedeweerga weg want buiten stonden paardjes voor ons klaar.
We hebben de hele middag paard gereden. Ik had om een mak paard gevraagd, dat was hij in het begin. We waren met 11 van de 15.
Een echtpaar, wat door middel van de foto de groetjes aan de kleinkinderen doet, Jacqueline en Arsene , gingen in de middag nog een aantal opgravingen bezoeken. Arsene weet heel veel van de geschiedenis en is daar ook zeer in geïnteresseerd. Een ander echtpaar, Josephe en Jo, eveneens.
Wij met 11 overigen op het paard. Het was me in Swaziland al eens erg bevallen, en nu weer.
In het begin was hij niet vooruit te branden, liep altijd bijna achter aan de groep. We hebben meer dan een uur over de weg naar boven gedaan en kwamen toen in een dorpje waar we meteen weer door de plaatselijke Maya afstammelingen belaagd werden met de maispoppetjes die ze overal verkopen, one dollar,one dollar. We zijn naar beneden naar een soort coöperatie doorJapan gesponsord gelopen. Omdat ik toen ik twee poppetjes wilde kopen door heel de plaatselijke kinderschaar belaagd werd heeft Johan afgesproken, ieder geeft die het wilt wat geld en daar kopen we beneden dan wat van.
Nu beneden begonnen de kinderen een bekent lied te zingen en daarna was het net zo'n gekkenhuis rondom Johan als bij mij.
Toen we terug naar huis reden kreeg mijn paard ineens de geest, hij rook stal zogezegd. Hij zette er de sokken in en liep ineens vooraan bij Kris en Wim die al paardrijles in hun jeugd gehad hadden. Van draf in galop en ineens snelden de paarden weg. Was erg leuk. Mijn paard bleek iedere keer de geest te krijgen omdat dan Wim met een takje op zijn billen sloeg. Ik vond het enig. Johan, de reisleider, kwam ineens ook op zijn paard voorbij snellen, hij kan erg goed paardrijden en zei dat we de snelheid wat minder moesten doen. Jammer. Mijn paard dacht vervolgens, bekijk het dan en sukkelde weer helemaal achter aan.
Vanavond gezellig samen met John uit eten.
Morgen gaan we weer naar Guatemala, naar Rio Dulce.
Een relax hotel. Vind ik wel fijn want we hebben zoveel gezien en gedaan dat even wat rust ook welkom is. Lekker bijkomen aan het zwembad.