Copan - Rio Dulce

Copan - Rio Dulce


Vanmorgen weer aan het zeer uitgebreide ontbijt bij de Belgische vriend van Johan. En daarna om 8 uur in de bus. Toen we de grens naderde van Guatemala kwam Moniek er achter dat ze haar paspoort misschien had laten liggen of in haar valies boven op de bus zat. Uitgestapt, Johan en de chauffeur op de bus, en gelukkig het paspoort zat er in. (Achteraf was het voor mij beter geweest dat ze haar paspoort had laten liggen, maar daarover later. Dan had ik mogelijk ook iets vergetends in de handen gedouwd gekregen.)
W e stoppen op mijn verzoek even bij een dorps kerkhofje. Zo ontroeren al die kleuren, de slingers, de armou, maar hoe je dan toch er iets moois van kan maken. Al is het maar door een aantal lege verfblikken gevuld met bloemen uit de buurt.
We reizen tot we weer bij een Mayacomplex komen, Quirigua.
Dit is een complex waar zelden toeristen komen en door de huidige Mayagemeenschap nog gebruikt wordt om offers te geven. Geen mensen, maar tabak of alcohol offeren ze.
Het is weer een rustige omgeving. Aan de buitenkant is een plantage van bananen. We hadden al km er langs gereden. De ingang ervan is precies naast het Maya complex. Het is met ijzeren hekken omgeven en er staat op de poort dat je niet met een geweer mag binnen komen. Nu schijnen veel mensen in Guatemala een geweer te hebben en in disco's er bv een garderobe te zijn voor het inleveren van de geweren. We mochten ook geen foto's maken binnen de plantage. Jacqueline en Arsene werden door de bewaker verteld dat het echt niet mogelijk was. Gelukkig was buiten de poort langs de kant van de weg wel foto's te maken van de bananen. Ze zijn verpakt in blauwe zakken om het te beschermen tegen beestjes, maar ook om de giftige bestrijdingsmiddelen niet op de bananen zelf te krijgen. Kris wist te vertellen dat wel die middelen per vliegtuig uitgestrooid werden terwijl de werkers met kinderen in de plantage werkten. Onze bananen mochten er niet mee besmet raken, de arbeiders een anderen zaak.
Buiten stonden de vrachtwagens voor de poort om de bananen op te halen. De bestuurdersstoel van de vrachtwagen pwas net een cockpit in een vliegtuig. De chauffeur nodigde mij uit om in de vrachtwagen te komen, iets wat ik me natuurlijk niet twee keer liet ontzeggen.
Daarna verder naar Rio Dulce. We slapen niet in het dorp zelf maar op een eiland voor de kust. Hier is een soort vakantiecentrum van een Amerikaan.
Allemaal eigen bungalowtjes. Een zwembad, een restaurant en bar aan de rand van het water. Jammer genoeg was het ineens van stralend, warm weer veranderd in bewolkt, regenachtig. Ik had heel de tijd geroepen op naar het zwembad en de Magarita's . Het regent niet meer als we uitgepakt zijn, het zwempak aan. Zwempak. Niet in mijn koffer noch in die van John. Nu hadden we een slim systeem dachten we. Allemaal plastic zakken. Een voor de truitjes, een voor de broeken, een voor het ondergoed, een voor het rokje en vestjes en een voor de zwempakken, de handdoek, zijden slaapzaak en mijn lievelings blauw gebatikte strandjurk van Simone gekregen. Ja en die zak was nergens. Paniek. Enorm de pest erin. John:" hoe kan je dat nu ergens laten staan" en ik :"maar jij controleert alles".
Je kent dat wel hoe dat dan gaat. Ik had het zo op zwemmen dat ik dat toch gedaan heb, in mijn bh en onderbroek. Allemaal schoon natuurlijk en zwart, maar eigenlijk geen gezicht.
Vreselijk balen natuurlijk.
Na mij weer aangekleed te hebben zijn we bij de rest van de groep neergestreken die al aan de drank zat aan de rand van het zwembad. Een Margarita ook maar. Een heerlijke bel wordt op tafel gezet. Met zoutrand, limoen op de rand, ijsblokjes, verrukkelijk.
O we moeten voor 5 uur het eten in de bar bestellen, de rest had het al gedaan. Dus na de bar. Frank zit voor de grap aan het rietje en ik teruggrappen. Je blijft er af hoor.
Wij bestellen onze maaltijd En komen terug. Ik zet me opnieuw aan de Margarita. Vreemd. Hebben die ijsblokjes het zo verdund. Eens roeren, weer proeven. Net water. Ineens heb ik hem door. Jullie hebben aan mijn Margarita gezeten. Ligt iedereen dubbel. Had Jo aan de bar water besteld in het zelfde glas met zoutrand en limoen, niet te onderscheiden, alleen in smaak. Door dit alles moet ik zo lachen dat ik mijn goede humeur weer terug krijg.
Johan de reisleider heeft er een hard hoofd in dat de zwempakken boven water komen, ik heb het aas uitgezet, 100 dollar als de zwempakken op onze laatste plaats in het hotel er weer liggen, misschien dat ze dan boven water komen en met en toevallige bus naar onze laatste plaats komen. Anders blijft het erg balen, vooral omdat ik de laatste dagen had willen duiken en of ik daar met een onderbroek en beha aan begin, dat weet ik nog niet. Of misschien wel, want je moet er toch een pak overheen trekken.
Ik zit nu in de bar dit te schrijven en op internet te krijgen. Buiten spiegelen de lichtjes van de kust in het water. We hebben net heerlijk gegeten, op de zwempakken na, wat kan een mens zich nog meer wensen.