San Christobal de Las Casas,

Tehuantepec-San Christobal de Las Casas,

We vertrekken ' s morgens om 8 uur. Een mooie tocht door het Mexicaanse landschap. Op een gegeven moment bij de kust reden we kilometers door een windmolenpark. Daar is dat kleine parkje bij Hasseldonk bij ons niets bij. Je zag kleine dorpjes, erg eenvoudig, een huis met een erfje, wat kippen. Veel onontgonnen natuur met cactussen, maar ook maisvelden. We stopten in een stadje, Chiapa, Daar hebben we een twee uur durende boottocht met een speedboot door een kloof gehad. Je zag er krokodillen op de kant liggen, allerlei vogelsoorten, op een punt een waterval die men de kerstboom noemt en uit korstmossen bestaat en waar het water als een douche op je viel en we eindigden in het stuwmeer wat voor 80 procent voor de elektriciteit opwekking in Mexico zorgt. We kwamen door de Canyon en op het hoogste punt is die 1000 meter hoog. Op dat punt zijn een hele mayastam, man vrouw en kinderen naar beneden gesprongen toen de Spanjaarden kwamen, liever dood dan hun vrijheid kwijt.
Naar 2 uur varen kwamen we weer terug in de plaats waar we vertrokken en gingen naar San Cristobal de Las Casas, een uur rijden de bergen in. We hadden weer een hotel in het centrum. We gingen meteen op pad nadat we de koffers hadden gebracht naar onze kamers. Het eerste wat opviel was de enorme levendigheid van de stad. Overal Indiaansen vrouwen en kinderen met allerlei koopwaar. De kinderen zitten tot 's avonds heel laat op straat. Volgens mij overnachten ze ook op de trappen van de kathedraal.
Verder lijkt het wel een hippiestad, allerlei figuren die je in de jaren 60 zag die lopen hier nog rond.
'S avonds zijn John en ik samen wezen eten en daarna zijn we naar een bekend cafe gegaan waar de rest van de groep ook zou zijn. We hebben daar met zijn alle cocktails gedronken en geluisterd naar de muzikanten , een soort Edith Piaf in hippie kleren met een accordeon die franse liederen zong, en daarna een jazzorkest met een indigo die zo prachtig trompet speelde. Het was enorm gezellig. De groep gaat elkaar meer kennen en er wordt heel wat afgelachen. Het cafe leek een beetje op een cafe waar ik in mijn jeugd, dus de jaren 60 ook kwam, voor Bredanaars het klapkot

San Christobal de las Casas

5-11-2012

Vanmorgen al heel vroeg op. Omdat het vroeg ontbijten was kwam een groot deel van de groep elkaar tegen in een klein cafeetje. Nu die konden de hoeveelheid echt niet aan. Maar niet getreurd, iemand werd opgetrommeld en die haalde ergens het fruit vandaan, bij een ander zaakje werden de eieren gehaald en een kennis werd opgetrommeld die mee ging bedienen. Grappig de hulp en eensgezindheid.
We zijn daarna met een lokale gids naar twee indiaanse dorpen geweest. Ongeveer een derde van de provincie Chiapas waar we nu zijn is indiaans. Ze vormen een zeer gesloten gemeenschap. We bezochten eerst het eerste dorp Chamula. Deze mensen zijn afstammelingen van de Maya,s. Toen de Spanjaarden kwamen werd hun religie vernietigd en op hun tempels werden Katholieke kerken gezet. Er is toen een vermenging gekomen van hun geloof en dat van de Katholieken. In dit dorp is Johannes de Doper degene die ze aanbidden, die is nog belangrijker dan Christus, die beneden hem wordt afgebeeld. Want hij was het die Christus had gedoopt. Wanneer je het geloof wat zij aanhangen niet meer gelooft dan moet je uit het dorp verdwijnen, het zelfde als je met iemand buiten het dorp trouwt.
Op het kerkhof wordt je begraven met een wit kruis als je kind bent, met een blauw als je tussen kind en volwassene in bent en zwart als je volwassenen bent. Ben je op een niet natuurlijke manier gestorven, vermoord of met een ongeluk dan is er iets niet juist met je ziel gebeurt en krijg je geen kruis maar een steen op je.
De kerk is de mooiste kerk die ik ooit gezien heb. Hij is groot. Op het hoofdaltaar staan Johannes de Doper, met beneden hem Christus. Langs alle zijkanten staan de heiligen die we kennen met een spiegel voor hun buik. Dit is voor de weerschijn van jou en om zo in gesprek met de heilige te komen. De mensen liggen op hun knieën er voor te bidden en steken kaarsjes op om iets te vragen en de kleur van de kaars geeft aan wat men wil vragen.
Over heel de kerk is een tapijt van dennennaalden en overal zijn witte met gele bloemen, waarbij het wit overheerst.
Het is echt een sprookje om te zien.
Daarna zijn we naar een marchera geweest, dat is iemand die samen met een ander een heel jaar zorgt dat voor een van de 36 heiligen in de kerk goed gezorgd wordt. Hij moet in een systeem van 20 dagen op en af samen met de ander zorgen dat de alcohol verstrekt wordt de kaarsen uitgedeeld en alles goed verzorgd is. Een erebaan die zorgt dat je de rest van je leven respect van alle hebt maar die je wel ongeveer 12.000 euro kost. Daar heb je een tijd lang de tijd voor om te sparen want er is een lange wachtlijst voor.
Helaas geloven de mensen als je foto s neemt dat hun ziel weggenomen wordt dus je mag ze nooit fotograferen van dicht bij en in de kerk moet je fototoestel opgeborgen worden. Ik kan dus alleen foto 's laten zien van momenten waar het door de gids werd toegestaan.
De gids wees ons op bakstenen die overal in het dorp lagen en waarvan hij vertelde dat de mensen die kregen wanneer ze hun identiteitskaart afgaven waarmee gestemd kon worden, na de verkiezingen kreeg men de kaart terug. Zo werden de stemmen gewoon gekocht.

Hierna zij we naar het ander indianendorp geweest, op een km afstand maar totaal gescheiden. Er mag niet onderling gehuwd worden. Hier kan wel gefotografeerd worden. Het is het dorp waar allerlei bloemen gekweekt worden en je ziet dan ook overal een soort kassen.
We kwamen bij een huis waar de echte tortilla's werden gebakken van zwarte maïs, met bonen en pompoenzaad. Ze werden op een vuurtje gebakken en waren overheerlijk. We kregen er een drankje bij wat van suikerriet gemaakt was en heerlijk smaakte. Buiten kon je geweefde spullen kopen. Prachtig handwerk. Maar wat doe je er in Nederland mee.
Vanmiddag hebben we een tijd over de markten in het dorp gezwermd en heb ik foto's gemaakt. Ik doe dat van ver met sterke vergroting om de mensen zo min mogelijk te storen en dan kan ik het in de camera zelf ook nog vergroten. Iets dat ik op deze reis geleerd heb van een medegroepslid. Het werkt goed.
Vanavond gaan we nog een keer naar La Revolution, de kroeg waar we gisteren waren. Op straat is het vreselijk levendig. in alle cafe 's is muziek. Nadat we heerlijk gegeten hebben op het centrale plein hebben we weer een genoeglijke avond in het cafe gehad met de heerlijkste cocktails en leuke live muziek. Eigenlijk weer veel te laat op huis aan. De kinderen van de leeftijd van onze kleinkindjes, 4 en jonger, zitten en slapen op de,trappen van de kathedraal, een probeert nog wat te verkopen.

Morgen om 7 uur weg op weg naar Guatemala waar we de komende 8 dagen blijven.