Oaxaca, dag twee, Mont Alban en weer het kerkhof

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Deze keer kregen we als ontbijt eieren met ham en daarnaast de chocoladesaus.
Daarna zijn we naar Monte Alban geweest. Overblijfselen van de Zapothekencultuur, tempels, graven paleizen. Men was begonnen met een berg afgegraven tot een groot vlak plateau en daar alles op gebouwd. Ook nu kon je er de grandeur van voelen, zo hoog boven alles, je moet je machtig daar gevoeld hebben. Ze hadden er balspellen waarbij je als winnaar werd geofferd. Men sneed de genitaliën van mensen weg voor vruchtbaarheidfeesten, brrr, blij dat ik er niet gewoond heb.
We hebben alles rustig kunnen bekijken omdat we er erg vroeg waren, voor de grote drukte. Het was er goed toeven, het is hier heerlijk weer, 24 graden ongeveer, en daar boven op de bergen was de lucht ook heerlijk fris.
Ik heb in de bomen die er stonden een kolibri gespot, de eerste in mijn leven
Vanmiddag zijn we weer terug naar het grote kerkhof gegaan met de kermis ernaast.
Het was nu nog drukker dan gisteren. Doordat het licht was zag je ook hoe mooi de graven versierd waren. Overal krioelde het van de mensen. Men liep langs alle graven. Op de graven zaten de familieleden het graf te verzorgen, te eten, te drinken, te praten en lachen of heel verdrietig te zijn. Bekenden kwamen langs met bloemen en begroeten de familieleden op de graven.
Overal liepen bandjes die de familieleden konden inhuren om muziek voor de doden te spelen.
De bandjes met gitaren en trompetten, maar ook een rijdende xylofoon of gewoon een gitaar. Op sommigen graven st een dvd recorder hard muziek te spelen die waarschijnlijk de dode mooi had gevonden.
Van heel oud, in rolstoelen tot zeer jong, alles zat bij de gestorven familieleden. Op een kindergrafje stond een skelet op een kinderfietsje. Er werd vuurwerk afgestoken. En naast al dit de drukke kermis. Aan de rand van het kerkhof kon je vanuit je zitplaats op het graf het reuzenrad zien en hoorde je het kabaal daarvan. Vanuit de kraampjes die daar ook allemaal opgesteld waren werden mensen het kerkhof opgestuurd om ijs of pannenkoekjes te verkopen. We hebben onze ogen uitgekeken. Op de terugweg nog langs een beroemde kerk, echt Mexicaanse bombast in onze ogen dan. Daarna zitten uitblazen op het Zocalo, het grootte centrale plein. Tequila, sunrise, en cervezza. En dan alles langs je heen zien trekken. Het leven is goed.
Helemaal als we daarna weer in het heerlijke restaurant neerstrijken. Het is lachen. Ze hebben het daar zo donker gezellig gemaakt dat de obers je bijlichten met een zaklantaarn om de kaart te lezen en datje zelf je kaarsje boven je eten houdt om te zien wat erop je bord ligt. Vervolgens is het of een engeltje op je tong piest zo heerlijk. Het zit ook stampvol chique Amerikanen.
Ik zit nu in het hotel het bij te werken, morgen weer verder Mexico in.