Puebla

Puebla


Vandaag vertrokken naar het volgende stadje Pueblo. We vertrokken met een megabus die we in heel Mexico houden. Ieder heeft twee stoelen tot zijn beschikking. Hoewel de afstand slechts 120 km bedroeg deden we er toch dik 3 uur over. In Pueblo was het centrum afgezet en de chauffeur wist niet hoe bij het hotel te komen. Hij huurde een taxi in en die reed voor ons maar om hem niet kwijt te raken reed onze bus net door rood licht. Meteen een politie er achteraan. Met veel bombaar werd duidelijk gemaakt dat er betaald moest worden. Grappig de reisleider had net in de bus zitten te vertellen over al de problemen in Mexico. En corruptie en macht van politie en ambtenaren had daar naast de drugsoorlogen een groot aandeel in.
Ons hotel ligt weer midden in het centrum. We hebben vanmiddag de route gevolgd van de Capitool reisgids en kwamen bijna langs alle bezienswaardigheden.
We hebben weer veel kerken gezien. Prachtige gekleurde huizen. De stad was een stad gesticht door de Spanjaarden. Allemaal rechte straten, zoals in New-York ook gewoon genummerd. Weer het grote plein de Zocalo, waaraan de basiliek staat die de St Pieter probeert na te doen. Nu even lopen verder nog ook een grote concurrent. Een kerk zo bombastisch, allemaal krullen en goud, zo dat hij door zijn lelijkheid weer iets van schoonheid krijgt.
Een artiestenwijk met allemaal schilders, je kunt er net als op Montmartre je portret laten tekenen. En op het plein ernaast zitten op trappen allemaal musiciens te wachten tot je vraagt of ze wat voor je mogen spelen.
Een straat met allemaal winkeltjes met zoetigheden, overal in de etalages nu alles in de vorm van doodskopjes.
Ook weer langs allerlei "dodenfeestversieringen" Je kunt merken dat alles en iedereen zich op gaat maken voor het grote feest van morgen. De kinderen lopen nu ook met allerlei halloweenpompoenen en gaan de mensen langs en krijgen overal snoepjes of wat geld.
Op het grote plein is het een groot feest. We eten er 's avonds op een terrasje de beroemde kip in chocoladesaus, zo heerlijk. Het word weer een rampenplan, ik kom iedere dag bijna denk ik een halve kilo aan. En nu ik dit geproefd heb worden er dat mogelijk nog meer. Het eten is overheerlijk. John heeft een keer pech gehad maar zit verder ook iedere dag te smullen.
Op het plein is het een dansfestijn. Er wordt muziek gedraaid en op het plein wordt salsa gedanst, gefoxtrot en line gedanst. Het lijkt wel een beetje op carnaval bij ons. De carnavalspakjes zijn erg op de dood gebaseerd en op verdere enge zaken, maar ieder is vrolijk.
Het feest heeft ook iets ontroerendst. Op al die altaartjes staan foto 's van mensen die overleden zijn. Familie, Mexicaanse beroemdheden, of bv op een school de overleden rector. Vanavond liepen we langs de school waar we in de middag hadden gezien hoe die dodenaltaartjes werden opgebouwd en vanavond was er toen we er langs kwamen het schoolfeest. Een enorme disco, verkleden pubers aan het hangen, naar elkaar aan het kijken, wat aan het dansen, en dat onder het oog van de foto van de overleden rector die zich te goed deed aan alle bananen, snoepdoodshoofdjes, en zich verheugde op alle mooie afrikaantjes.
Ook hier zag je weer iets wat je in andere culturen tegen komt. In Tibet maken de monniken op feestdagen prachtige zand mandala 's, hier lagen ook prachtige zandfiguren.
Intussen heb ik al zoveel foto 's ervan. Het is net als in Zuid-Afrika, de eerste impalla 's je maakt van elk een foto, in Australië met de eerste kangoeroes, op het laatst ben je zo blasé, dan draai je er je niet meer voor om.