Dunhuang, Mogao Grotten

Met zwabberende benen de boeddhagrotten door.

Gisteren zijn we weer met de trein uit Turpan vertrokken. Om geen 6 trappen op en 6 trappen af te moeten, hebben we ons met de gewone Chinezen vermengd in de stationshal, in plaats van naar de VIPwachtruimte die boven ligt te gaan. Daar beneden was het een kabaal van jewelste met allemaal mensen die voordringen. Een Chinees heeft niet gehoord van ieder op zijn beurt, maar pakt zijn kans als het kan. Maar we hadden een Chinese mevrouw bij ons die precies wist hoe alles moest en daar ook kaas van had gegeten. Zij ging met de ambtenaren praten die de kaartjes knipten en wij stonden binnen de kortste tijd vooraan en mochten het eerst het perron op. Dan komt de trein binnen en razend snel de coupés in. We hadden nu hardsleepers in plaats van de soft, hetgeen me vannacht wel verzuchten deed, ik snap waarom ze hard genoemd worden. Wanneer de trein vertrekt dan staan de beambten van het spoor allemaal in een rij. Kaarsrecht. Een soort militaire parade die de trein uitzwaait. We moesten onze horloges twee uur vooruit zetten naar Beijingtijd, we verschillen nu 6 uur met thuis.
Dit maakte dat het ineens erg laat was. We hadden maar een uur voordat het bedtijd was. In dat uur zijn ik weet niet hoeveel verkopertjes langs geweest en er werd druk gekocht en onderhandeld. In Nederland zullen er veel verblijd worden met Chinese spulletjes die aangeschaft zijn. Het was of de markt aan ons voorbij kwam. Allemaal vonden we dit gezelliger dan in de softsleepers, totdat we naar bed gingen. Toen gingen de meningen veranderen. We sliepen met 3 boven elkaar. De coupe is open en als je naar de wc moet dan loop je langs al die slapende mensen, en op hun beurt de andere wcgangers langs een slapende jij. En dan komt er een station. De lichten van het perron verlichten fel je coupeetje en de mensen die in- en uitstappen maken een kabaal van jewelste. Om half 5 in de nacht deden wij hetzelfde, je moet er dan uit en in het donker alles bij elkaar garen. En al probeer je het, in stilte gebeurt dat ook niet.
We kwamen toen in een plaatsje aan waar een bus zou wachten. Midden in de woestijn. En koud dat het was. Daar hadden we niet op gerekend na de hitte in Turpan. Omdat ik in overleg met Jelger nog steeds de eerste twee dagen geen zon mag zien vanwege de penicilline reactie was ik gelukkig nog met mouwen aangekleed maar sommigen hadden enkel korte mouwen aan en hadden het erg koud. Toch nog wat geslapen in de bus en in het hotel waar we kwamen meteen ook doorgeslapen.
Om half 10 vertrokken we naar de grotten van de duizend boeddha’s. Deze grotten zijn ontstaan tussen de 4de en 14de eeuw en bevatten prachtige boeddha’s en beschilderingen van de muren van een onbeschrijfelijke schoonheid. Marie-Jose had geregeld dat een hoge pief van het management, een aardige dame die heel haar leven onderzoek in de grotten had gedaan en artikelen erover gepubliceerd had ons zou rondleiden. Ze vertelde heel erg boeiend over alles en liet ons grotten zien die normaal gesloten zijn toen ze zag dat we er veel belangstelling voor hadden. Helaas mocht je binnen niet fotograferen. Ik zal proberen een foto uit een boek te fotograferen om de schoonheid ervan te laten zien.
Ik sta nog steeds vreselijk zwabberend op mijn benen maar het was zo boeiend dat ik de hele rondleiding ben meegegaan.
We zijn later met Eem en Richard wat wezen eten en met een taxi naar een pagode en de zingende zandduinen gegaan. De pagode is gemaakt voor het gestorven paard van een monnik. De bellen boven in laten het gehinnik van dit paard horen. Dan gaan we verder met de taxi en komen we bij de zandduinen aan. Dit is een stukje woestijn waar men een attractie van heeft gemaakt. Je moet betalen om er binnen te komen en de duinen geven geluid wanneer je hen beklimd. In aanloop naar de entree kun je overal laarzen huren waarmee je in het gloeiende zand kan lopen. Normaal had ik niets liever gedaan dan de duinen daar beklommen. Maar ik heb het Eem en Richard maar laten doen. Overigens was Richard zo slim om onder protest van Eem een wagentje te huren waarmee je er naar boven kon, want dan kon je de oase aan de andere kant bereiken.
John en ik zijn met dezelfde taxi naar huis gegaan en hebben daarna een flink stuk geslapen. We hoorden later hoe het vergaan was.
Het karretje bracht hun naar een oase, dat was niet helemaal de bedoeling, want ze wilden de berg op. Toen heeft Richard twee kamelen voor hen gehuurd en daarmee zijn ze in een uur de berg op geklommen. Ze vonden het enig en een enorm leuke ervaring. Alsof je zelf langs de zijderoute aan het trekken was.
Morgen gaan we al om half 6 weg met de bus om een fort te bereiken wat zeer belangrijk op de zijderoute was en om daarna de trein naar Xian te nemen. De omgeving waar we nu zijn is weer een woestijnstad, maar nu een die je altijd in je gedachten hebt. Met Saharazand omgeven. Toen we vanmorgen van de grotten terug naar de stad reden dachten we dat we de zee zagen, terwijl dat de stad was. Je kunt je echt voorstellen dat mensen van de zijderoute op kamelen dit soort vertekeningen zagen en dan zelfs verdwaald konden raken. Het is vandaag weer smoorheet. Dus echt stervenskoud 's nachts en heel erg warm overdag.
John en ik waren in 2002 in China. We staan nu al versteld van de veranderingen. Wat een verwesterlijking.
Ook was vroeger in ieder restaurant het boeren en spugen niet van de lucht. Je komt nu er bijna geen meer tegen die dat doen. Zou dat nu de gevolgen van de spelen zijn? Wanneer we overmorgenvroeg in Xian komen, kunnen we dat nog beter gaan vergelijken, omdat we daar al waren. Maar in deze stad is enkel in de buitenwijken een beetje de Chinese woonvorm zoals wij gewend waren en die ik gisteren jullie beschreven had, huisje met binnenplaatsje. Er zijn nu heel veel flats en moderne gebouwen.