Laatste 2 dagen en thuiskomst.

Laatste reisverslag.
We zijn nu al weer twee weken thuis, maar om er straks een verslag en fotoboek van te maken komt hier nog een verslag van de laatste dagen.
Op vrijdag was de groep naar de Muur vertrokken en zijn wij eerst met Irene een taxi ingestapt en naar de Zijdecoöperatie gereden waar we zijden dekbedden gingen kopen. We kregen daar ook nog een hele demonstratie hoe men de zijderupsen pelt en daarna garen spint. Daarna naar de pearlmarket ernaast waar we de laatste cadeautjes kopen.
Bepakt en bezakt in een taxi terug naar het hotel om dan naar het Olympisch Stadion te vertrekken.
Ik kwam weer eens op een lumineus idee. We gaan weer door het leuke park waar we dan de Chinezen aan het dansen zien, en vandaar met de metro verder. Zo gedaan. Het park was leuk. John staat op het laatst nog uitgebreid een man te filmen die daar aan het dansen was en een opgeplakte snor had die hij op de maat van de muziek mee liet dansen. Ik kwam er niet bij van het lachen. Ik denk dat kwaadaardige Chinezen de weg van de camera naar de rugzak hebben gevolgd. Want toen we in de metro waren, werd er tegen John aangelopen en die riep meteen, mijn camera! De rugzak stond open en de camera was weg. Er was niemand in de buurt, behalve drie jonge Chinese jongens. Achteraf kan ik me wel tegen het hoofd aan slaan dat ik niet alerter was. Eerstens had ik een foto van ze moeten maken en meteen moeten zeggen camera terug, anders ga ik naar de politie. Tweedes had ik zeker kunnen weten, dat zij de dieven waren, want ze begonnen uitgebreid hun rugzakken te tonen. Welke Chinees doet dat ongevraagd, ze konden niet eens weten dat het een filmcamera was die gestolen was.
Aardig de pest erin eerst de politie proberen te bereiken die op elk metrostation is, maar die geen Engels spreekt, schiet je veel mee op. Toen maar naar het Olympisch Stadion. Het Vogelnest. Bijzonder daar te zijn. Vorig jaar op deze tijd zag je het altijd op de tv.
Het is prachtig. We hebben het ook van binnen bekeken en daarna het Olympisch Zwembad(van buiten). Dat is minder blauw,dan dat je altijd op de foto’s ziet.
Daarna zijn we weer vertrokken naar het gebouw van Remco Koolhaas dat verbrand is. Het is schokkend om te zien. Ook dat de rest van dat mooie gebouw ook niet in gebruik is. Je kunt zien dat het door hem gebouwd is door de diagonale lijnen aan de buitenkant. Het heeft een beetje weg van de kolenkitten in Breda, ook flats van hem die wij in Breda zo noemen, omdat ze zo zwart zijn.
De volgende dag staat helemaal in het teken van de gestolen camera. Om een papier voor de verzekering te krijgen hebben we een verklaring nodig. Maar waar die te halen? Marie-Jose regelt alles. Eerst bemoeit het hele hotel er zich mee, het management en de beveiliging. Na veel telefoontjes, het erbij betrekken van de vrouwelijke agente van Koning Aap in China, weten we het adres. Een uur rijden met een auto, die voor Marie- José altijd klaar staat als zij in Beijing is, met een chauffeur, die al jaren voor haar rijdt en waar via de Chinese agente ook een heel gesprek mee gevoerd kan worden.
Voor een metrostation helemaal in het zuiden van Beijing stoppen we. Er wordt gebeld en we moeten wachten op een agent die ons komt halen. Intussen vertelt de agente dat ze hoopt te wonen over een tijdje in flats zoals daar gebouwd worden. Ze zijn erg duur, we begrijpen een 160.000 euro, voor Chinezen ook een enorm bedrag, en ze wijst dan op flats in aanbouw daar, huizenhoog, in onze ogen zelfs erg duur betaald. Maar voor haar het mooiste toekomstbeeld. Ze vertelt heel hard te sparen. Ze woont met haar man en haar ouders en de ouders van haar man samen in een heel klein onderkomen waar ze helaas niemand ontvangen kan. Maar over twee jaar zal dat anders zijn.
Dan worden we door de politie opgehaald.
We komen in een klein kamertje waar 2 politieagenten zitten en waarschijnlijk twee arrestanten. Iedereen moet zijn stoelen afstaan om ons op te laten zitten. Er worden uitgebreid vragen gesteld. Het eerste obstakel wat ik bemerk is, of het voor de security-check in de metro gebeurde of erna. Het gebeurde er net voor, maar gelukkig realiseer ik me, wat is toch de importantie van die vraag de hele tijd en zei:” daarna” want anders hadden we waarschijnlijk weer naar een ander politiebureau gemoeten, want we waren op het politiebureau van die metro.
Toen de discussie over onze verloren camera. De camera "was lost and not stolen". In China steelt men niet en verder alvorens er bewijzen zijn van stelen, is iets volgens de Chinese wet niet gestolen.
Maar uiteindelijk was men klaar met de gegevens noteren van de “lost” camera en moesten we wachten tot een agent van een ander bureau het bewijs kwam brengen.
We hebben toen met de agent zeer geanimeerd gesproken over de een- kind politiek. Dat men in Nederland desnoods tien kinderen kon nemen, daar viel men van de stoel af. In China kon men zonder toestemming geen tweede kind nemen, want dan werd men toch zo gestraft..! Men moest dan enorme bedragen betalen. Omdat de verhouding jongens-meisjes wat zoek was geraakt in het verleden (de meeste stellen hadden toch het liefst een jongen omdat die verder zijn leven voor de ouders moest zorgen), was het nu de doktoren verboden te zeggen of het een jongen of meisje werd.
Het voordeel van een meisje was echter dat men niet voor een huis hoefde te zorgen, wat toch wel van de ouders van de jongen verwacht werd.
Dan wordt het bewijs voor de verzekering binnen gebracht. Een velletje papier ter grootte van een postkaart. Maar Marie-Jose verzekert ons dat het goed voor de verzekering is, omdat het vereiste stempel erop staat. Weer terug naar het hotel.
John is heel de middag bezig met het maken van een lied en voorbereiding voor de afscheidsavond. Ik zelf ga dan nog met de bus naar het plein van de Hemelse Vrede om daar voor de laatste keer nog overheen te lopen. Helaas is het Mausoleum van Mao alleen 's morgens open, want ik had het graag nog eens bezichtigd. Terug loop ik weer door de Chinese volkswijk en kijk weer mijn ogen uit.
’S Avonds hebben we een enige afscheidsavond. Richard had samen met Lieke een saxofoon gekocht en de liederen die ten gehore gebracht werden, werden zelfs muzikaal ondersteund.
Marie-Jose werd terecht in het zonnetje gezet.
De volgende morgen vroeg is bijna iedereen op om ons uit te zwaaien. Zelf zitten we om half 7 aan het ontbijt maar om kwart over 7 is bijna ieder ook aanwezig. Zo hartelijk hoe iedereen ons dan uit staat te zwaaien.
De vliegreis verloopt goed wanneer je daarbij meeneemt dat het vliegtuig bij Londen een half uur vertraging heeft waardoor we nog maar minder dan 20 minuten hebben om het andere toestel naar Brussel te halen. Heel hard rennen en meewerkend personeel wat ons voor laat gaan, maakt dat we de laatste zijn die het vliegtuig in mogen, net gehaald.
De bagage heeft niet dezelfde snelheid gehad waardoor we in Brussel onze koffers niet op de band zien staan. Wat we dan bemerken is dat het halve vliegtuig zijn koffers niet had, maar dat de mensen dit bij het instappen al wisten waardoor we helemaal achter in de rij moeten wachten om onze bagage te claimen. Het wordt nu in plaats van half 7 haf 8 voordat we de douane door zijn. Maar Jelger is braaf blijven wachten.
Het is heerlijk om dan thuis al de kinderen en kleinkinderen weer te zien. Ze hebben champagne in huis gehaald die we gezellig drinken. Noortje slaapt maar Josefine is klaar wakker en lacht ons toe en volgt met heldere oogjes alles om haar heen. Als we dan 's morgens om kwart voor 7 ook Noortje weer kunnen knuffelen zijn we weer helemaal thuis. We hebben een prachtige reis gehad, maar het is fijn om weer thuis te zijn en ook fijn om weer aan het werk te zijn.