Yazd-Torens der Stilte-Tabaz-Mashad

De laatste keer toen ik vanuit Yard e-mailde liep alles mis. Omdat de rest op ons met eten zat te wachten deed ik het eerst vlug vlug, liep de computer vast waar ik zat te internetten. Dan maar eerst eten. Na het eten kon ik de foto's niet geplaatst krijgen, alle internetverbindingen in de stad lagen plat en ook de dag daarop 's morgens. Daarom nu opnieuw een poging, maar ook hier gaat alles traag, traag. We zijn intussen een aantal dagen verder.
Na het verblijf in de mooie karavanserai in Yazd, vertrokken we naar Tabas. We deden eerst de torens der stilte aan. Het is een flinke klim naar de toren en niet iedereen komt boven. Ik ook niet en John evenmin. Hij is bezig geweest een aantal mensen de berg weer af te helpen omdat het erg steil was met rollende stenen, ikzelf was de vorige avond in het restaurant ziek geworden en voelde me nog niet helemaal de beste, dus liet het aan de anderen over. Ik was er op mijn vorige reis al bovenin geweest, dus wist hoe het eruit zag en hoe het uitzicht was. Deze torens zijn gebouwd door de oude Zoroastriers die geloofden dat dode mensen de aarde bevuilden, en daardoor moesten de lijken door de gieren opgegeten worden en werden ze boven op deze torens van stilte gebracht.
Beneden zijn nog enkele vuurtempels.
Daarna reden we enkel door woestijn. We lunchten in een dorpje onder de bomen bij weer een oude karavanserai. In dit lemen dorpje woonde een Nederlandse jongen die we de vorige avond in het hotel waar we aten ontmoet hadden. Van dat hotel was hij mede-eigenaar maar hij begon nu voor zich zelf een karavanserai te verbouwen in dit lemen dorp midden in de woestijn. Hij had een Iraanse vriendin. Wij zeiden tegen elkaar dat je wel erg veel van die vriendin moet houden om het in zo'n hoewel mooi, maar vooral stil en afgelegen dorp uit te houden.
's Middags reden we door grote stukken zoutwoestijn. Het is prachtig om de glinstering en schittering van dat zout te zien, het lijkt net of er sneeuw of water ligt. Het is vreselijk warm. Zeker meer dan 40 graden. Om 6 uur kwamen we in een soort oasestadje aan waar maar een hotel is en waar we van tevoren voor gewaarschuwd waren als het slechtste hotel tijdens de reis.
Het is inderdaad een aftandse bedoening waar we terechtkwamen. Maar ieder voordeel heeft zijn nadeel en ieder nadeel zijn voordeel, de sjaals mogen er af, want we zijn op onszelf en niemand kon ons zien. We moesten ook zelf ons eten meenemen want van het eten daar werd je ziek en er was verder bijna niets te krijgen.
En zo werd het in het lelijkste hotel een dolle boel. De sjaals af, korte mouwen en de mannen hun benen bloot hebben we de meegenomen spullen bij elkaar gelegd en een grote picknick buiten op het terras gehouden, zittend op wankele tafeltjes en stoelen.
In het hotel zelf lijkt het inderdaad of er een zandstorm doorheen is gewaaid en alles is krakkemikkig, maar het is wel ook weer lachen als de poot van het bed is doorgezakt en daar een stuk hout onder is geplaatst.
Vandaag was het een lange tocht naar Mashad. Weer veel zand, bloedheet, weinig te rusten in de bloedhete zon. Onderweg worden we nog verrast door de gastvrijheid van dit land. Een oudere man en vrouw trakteren heel de bus op Iraanse suikerklontjes in een zakje. We moeten die opeten in de heilige schrijn in Mashad.
Vlak voor Mashad een onweer en de eerste regen op reis.
Heerlijk, erg verfrissend en in de stad heerst nu een aangename temperatuur.
We komen om 6 uur in Mashad aan en nemen afscheid van Mohammed onze chauffeur. Hij kleurde helemaal toen hij van de vrouwen allemaal een zoen kreeg.
We gaan vanavond nog even de holy schrijn bezoeken. Het is nu echt het heiligste van het heiligste en als niet-moslim mag je wel op het terrein komen, maar niet in de schrijn. We zullen het wel zien. Jullie zullen er geen foto's van zien, want je wordt gefouilleerd en niets mag je er binnen mee nemen, ik ben benieuwd of het me nu nog lukt om er binnen te komen. Wanneer alles goed gaat probeer ik morgen nog de laatste foto's van Iran op de site te zetten want morgen moeten we hier toch zijn omdat we onze jarige dochter Nienke willen bellen en overmorgen gaan we naar Turkmenistan en kunnen 5 dagen niet internetten of bellen. We zijn enkel te bereiken via het noodnummer van Koning Aap.
We zijn weer toe om naar een nieuw land te reizen. Iran heeft erg verrast. Zeer gastvrije en lieve mensen. Maar ook een soort onvrijheid en wij vrouwen zullen juichen als de sjaals afmogen. Het wordt naast het heilige der heiligen bezoeken hier een soort verfsalon. Bijna ieder gaat zijn haar weer verven of henna-en en verheugt zich weer op de felle kleurtjes en blote truitjes die nu steeds in de koffer zijn gebleven.
De grens overgaan is ook nog een sport apart, dat kan van 2 uur tot 8 uur duren. Als de douanebeambten hun kans zien dan willen ze wat van je inpikken en ze laten graag zien dat ze de macht hebben. In Turkmenistan logeren we bij mensen thuis. De hotels zijn geconfisceerd door de grote baas van het land voor het tapijtenfeest.
Ik eindig, we lopen weer helemaal in het zwart, het is hier nog strenger dan elders.
O ja, en bij de foto's van Yazd zit ook een foto van de deuren hier. Daar zit altijd een mannen en een vrouwenklopper op om de vrouwen als een man aan de deur komt hun doeken om te laten doen.