Kazachstan, Kirchistan, China

Kazachstan, Kirgizstan, China


Het laatste bericht is uit Samarkand gekomen. We zijn op zondag 6-6-2009 naar Tasjkent vertrokken. Dat is 268 km verder. Door een groen geïrrigeerd landschap. Overal ezels die zelfs loslopen en de autobaan oversteken. Op deze autobaan vol gaten komen ook op de tweebaansweg rechts, tegenliggers opdagen bestaande uit ezels, ezelswagens, vrachtwagens, je kunt het zo gek niet opnoemen, je hebt maar te zorgen er niet mee in botsing te komen.
In Tasjkent had John zin in een dag rust, bij hem was ook het stanvirus hevig toegeslagen en net als veel van de medereizigers veel last van diaree. Hennie was ook nog niet de oude en daarom zijn Franca en ik samen naar het Oezbeekse museum voor fine art geweest. Een grijs gebouw, van binnen bekleed met grijs marmer. Op iedere verdieping zitten minstens 4 suppoosten, zittend op stoelen, zich dood te vervelen. Er is nauwelijks verlichting, heeft een bewaker goede zin dan steekt hij een lampje voor je aan zodat je de collectie wat beter kan bekijken. Er zijn hele mooie zaken te zien, vooral de houtsnijwerken, keramiek en tapijten. De moderne kunst, Europese invloeden, vertaald naar het oosten, bestaat op een impressionistische manier een oase bv. schilderen. Dat is in mijn ogen net niets, dan vind ik hun eigen manier van uitdrukken in de tapijten en keramiek veel mooier.‘s Avonds eten we heerlijk Indisch, de vegetariërs gaan uit hun dak. Hennie was toen nog helaas te ziek, maar ze heeft een heerlijk soepje van Eem gekregen in het hotel onder het wakend oog van Lenin.
Je kunt in heel Tasjkent nog de invloeden zien van Rusland. Het is een erg Russisch aandoende stad. De mensen spreken er nog Russisch. De stad is ruim en breed van opzet, met Russisch aandoende flatgebouwen overal. Het was totdat Oezbekistan onafhankelijk werd de vierde Russische stad en dat is nog goed te zien.

Maandag 7-6-2009
Kazachstan. Omgeving Taraz.
We zijn ’s morgens al vroeg de grens over gegaan.
Het viel allemaal nogal mee. Alleen het kost uren tijd. Het uitschrijven uit Oezbekistan. Alle formulieren die je bij binnenkomst hebt ingevuld worden uitgebreid bekeken. Vervolgens moet je weer een nieuw invullen. Ze worden in tweevoud aan elkaar geniet. Je bagage wordt twee keer gescand en je wordt zelf ook meerdere keren door de paspoortcontrole gehaald. Dan moet je een heel stuk lopen. Wij hadden voor de bagage ezelwagentjes ingehuurd waar ik lekker de bagage op vast kon houden en zo op een ezelwagentje de grens ben overgegaan. Aan de Kazachstaanse kant krijg je dan ook weer zo'n procedure. Je wordt daar ook nog op de foto gezet. Nu moet ik zeggen dat voor een oud mens als ik de grens altijd weer een opkikker is, de beambten komen niet uitgepraat over onze leeftijd. Ze kunnen gewoon niet geloven dat we echt zo oud zijn.
In Kazachstan merk je eigenlijk meteen dat je in een wat rijker land aangeland bent. Zij hebben veel inkomsten aan olie. Je ziet meteen op de wegen meer auto's. Was in Oezbekistan het vervoermiddel een ezel, zelfs vaak in de stad, hier is het het paard op het platteland geworden en in de stad de auto.
Het landschap bestaat uit prachtig besneeuwde bergen. Kuddes koeien en schapen, de herders op paarden. Wildwest in de Oost.
We komen 's avonds om 7 uur aan in een guesthouse.
Het is in een prachtig dorp tegen besneeuwde bergen.
Wie schetst onze verbazing als we hartelijk welkom geheten worden door een Fries, Lambert. Hij heeft hier zijn liefde gevonden en heeft er een paar kinderen gekregen en is aan het fokken van Friese koeien begonnen en aan het runnen van een geusthouse. Hij adverteert op internet en krijgt in de zomer veel gasten die als het er voor zijn huis teveel zijn ook onder de buren verdeeld worden. Wij slapen in het huis van de buren. De stal met koeien en schapen staat naast het huis en wij krijgen het huis aangeboden en slapen in kamers met tapijten behangen. Het huis is een schattig geschilderd huisje, met blauwe ramen.
We zijn er net dan komen de kuddes met schapen en koeien thuis. Ze worden door herders voortgedreven en verdwijnen dan over de verschillende stallen van de huizen in de straat. Een erg leuk gezicht. Eem was die dag bij de grens gevallen toen ze naar de ezeltjeswagentjes keek en een groot gat in de weg over het hoofd zag en had veel last van haar voet. We zaten wel even in ons rats hoe dat nu in Kirgizstan moest, ze had het zo op het lopen daar.
In het dorp werd een arts ingeroepen die naar een van onze medereizigers moest kijken en die heeft meteen de voet onder handen genomen en raad gegeven aan Richard voor het stanvirus, aan de antibiotica. Dit advies wordt later overgenomen door velen anderen en een heel aantal is aan de antibiotica gegaan.
Het is verwonderlijk hoe dan toch in zo'n dorp een zeer kundig arts is die meteen ingeschakeld kon worden.
Voor een van onze medereizigers had dat als gevolg dat op advies van deze arts de repatriëring in gang gezet werd en door de reisleiding werd alles in het werk gezet om vanuit Kirgizstan hem op het vliegtuig naar Nederland te zetten.

Dinsdag 8-6-2009
Kazachstan Kirgizstan, Djabaghy
Het ging gelukkig al veel beter met Eem haar voet.
We vertrokken met de bus eerst naar de grens van Kirgizstan. Wederom eindeloos wachten en formaliteiten. Voor mij blijft het onbegrijpelijk waarom dat alles zoveel tijd kost en wat de bedoeling daarvan toch mag zijn. Het maakt je wel duidelijk dat je een ander land binnenkomt en echt een grens passeert.
Aan de andere kant staat een grote groene legertruck te wachten waar we met zijn allen net inpassen. De wegen in Kirgizstan zijn slecht en deze truck kan overal komen. Over slechte wegen, door een prachtig groen landschap gaan wij naar onze eerste homestay in Kirgizstan.We nemen afscheid van ons ziek medelid die dezelfde dag nog via Istanbul naar Nederland kon komen. Heel jammer, maar heel geruststellend hoe adequaat je zo nodig naar huis kunt komen, al snel krijgen we een sms dat hij veilig in Nederland is en daar in het ziekenhuis is. We missen hem, maar zijn blij dat hij nu de goede behandeling krijgt.
Wij slapen bij mensen thuis die naast hun huis een Yurd hebben staan. Met de afdeling Breda zoals we intussen heten slapen we daar. Helaas is de Yurd bezet door twee vrouwelijke Amerikaanse wetenschappers. Wij krijgen weer prachtig beklede tapijtenkamers. De mevrouw heeft een zeer uitgebreide maaltijd voor ons gemaakt die krijgen wij liggend aan tafel. Zij spreekt Duits en met de Amerikaanse gasten ontstaat er toch een redelijk geanimeerd internationaal gesprek. De twee dames vertellen dat ze onderzoek doen op iets met beesten en vertellen ons iets van het land. Arm, zeer gastvrij. Marijke en Hans hadden met Mia en Rinze in een huis gezeten waar ook twee wetenschappers zaten. Die deden medisch onderzoek en vertelden dat door de armoede er veel bloedarmoede was. Soms kregen de kinderen er enkel brood en thee. De Udense groep zoals we nu wel eens zeggen had in een huis geslapen wat veel armoediger was maar waren ontroerd geweest door de gastvrijheid van de mensen. Het is een zeer bijzondere ervaring om dan toch zo bij mensen thuis te zijn.

Woensdag 9-6-2009
S morgens ben ik met Eem, wiens voet gelukkig weer erg aan het helen is, een eind langs de rivier die achter het guesthouse liep gelopen.
Het was eigenlijk heel vermakelijk. We kwamen allemaal mannen tegen met een koe aan een touwtje die ze aan het uitlaten waren. Met een Kirgizisch hoedje op, een soort wit vilten hoedje, een stok aan de hand waar ze de koe mee op de billen sloegen en die ze naar een sappig stukje gras aan het brengen waren. Wij laten de hond uit, zij de koe.
Na het ontbijt en afscheid van onze gastvrouw gaan we met de truck door het meest mooie landschap. Bergen met sneeuw bedekt, overspannen door een blauwe lucht. We gaan een pas over waar het sneeuwt en komen in een andere vallei. Overal klaprozen en blauwe en gele bloemen. De mannen rijden op paarden en drijven kuddes schapen, koeien en een enkele maal zelfs paarden voort. De mensen wonen er in lemen huizen, maar je ziet ook heel veel yurts. Koepelvormige tenten van vilt, een gat in het dak, een kacheltje in het midden of wat opzij. Een pijp door het dak om de rook te laten ontsnappen. We mogen er een bekijken waar een moeder met 3 kinderen woont. De kinderen rijden er op paarden en als ze ons zien halen ze allerlei huzarenstukjes uit op de rug van hun paarden.
Tussen de middag staat de keukentruck ergens waar we een heerlijke lunch krijgen en waar we onze reisleidster weer aantreffen die onze medereiziger veilig op het vliegtuig had gezet. Een heerlijke lunch bestaande uit salade met tomaat, komkommer, kaas en dille en allerlei andere heerlijkheden. De eerste kennismaking met Irena die tijdens de tententrekking voor de inwendige mens zorgt. Op een fantastische manier.
's Avonds kamperen we op een idyllische plek naast een beekje. We zetten de tentjes op en sprokkelen hout voor een kampvuur wat we tot 10 uur in de avond stoken.
Het slapen is voor sommigen wel even wennen, de grond is harder dan je denkt, ondanks de matjes en slaapzak die heerlijk warm is en voor een aantal ook even wennen is omdat je er weinig bewegingsruimte in hebt.

Donderdag 10-6-2009
Eem is nog in een koude waterval wezen baden, het water was bijna op vriespunt, zij was de enige hoor, de rest begon ongedoucht aan de nieuwe dag.
We braken de tentjes af en we begonnen de dag met pannenkoeken van Irena. Alles wat ik aan gewicht kwijt ben geraakt komt er hier weer aan hoor. Lekkere bonbons op tafel bij het ontbijt. Het is maar goed dat we voor de bus een eind vooruit kunnen lopen om wat weer van de calorieën kwijt te raken.
Zelfs Hennie die echt flink ziek is geweest komt weer helemaal bij en heeft weer praatjes voor duizend en gaat weer lekker eten.
Weer een dag door prachtig landschap, al vind ik het wat minder spectaculair dan gisteren. Misschien wel omdat helaas het weer wat minder zonnig is.
We doen in een dorpje, Nary, wat inkopen. Ik mag bij een huisje mijn batterij voor mijn camera opladen. We kopen een fles wodka voor 1,25. En bekijken het leven daar.
Verder slaan we voor alle meiden van de band een Kirgizisch hoedje in.
Ik heb een foto gteplaatst van hoe die hoedjes ons een jaar later met carnaval staan.
We lunchen wat later weer op een heel mooi plekje waar de keukenwagen staat. Twee jongens met paarden komen aanrijden en halen allerlei huzarenstukjes uit. We krijgen er spontaan bloemen aangeboden door een vader met 2 kinderen. Hans mag nog even op het paard van een van de jongens. Maar het kind laat daarna zien dat het baas boven baas is door met een salto weer op zijn paard te springen.
We rijden weer door het landschap. De mooie blauwe luchten van gisteren zijn grijs en de witte bergtoppen zijn in de wolken. We passeren een aantal keren dorpjes van leem die er stil uitzien. De huisjes zijn van leem met golfplaten daken. We komen ook veel yurts tegen, vaak met een blauwe caravan ernaast, een soort oude zigeunerwagen en een klein hokje voor de wc. Ook vaak een kraal voor het vee. Van de paarden die ze houden wordt melk gemolken waarvan ze een soort gefermenteerde paardenmelk maken die overal in oude mineraalflessen met een soort gedroogde kaasjes te koop worden aangeboden. De kindjes zijn fleurig gekleed, hebben petjes op en al een wat Mongools uiterlijk. Soms zijn de yurts haveloos, soms mooi met zelfs een dikke auto ervoor. Dat is vooral bij de mensen die veel paarden hebben. De valleien waar deze nomaden in rond trekken zijn groen, overal zijn snelstromende beekjes.
Wanneer we 's avonds de tentjes opzetten dan begint het te regenen. Jammer, het blijft het de hele avond doen en na het eten in de tent die door de keukenploeg is opgezet verdwijnt iedereen snel in zijn tent. Door het getik op het dak slaap je toch lekker vind ik, alleen 's morgens dan dabberen we in het water.

Vrijdag 11-6-2009
We hoeven gelukkig de natte tenten niet zelf op te vouwen. Tot verdriet van Eem en nog wat anderen is het niet meer in de tent slapen de volgende avond omdat ze zo nat zijn.
Een aantal anderen zeggen het fijn te vinden, nooit meer te kamperen, maar hadden de ervaring niet gemist willen hebben.
Wat koud en verregend is het verder gaan in de truck. We moeten een pas over waar het heel hevig sneeuwt. Veel auto's zijn ermee opgehouden en in de truck proberen we met wat grappen de spanning toch wel wat weg te lachen. Ik vind het best wel wat eng.
De chauffeur rijdt fantastisch, we zijn blij als we de pas veilig over zijn.
Het weer wordt nu ook weer wat beter en we doen een markt aan waar ik het gewone leven van de mensen daar weer zo leuk vind om te zien. De kleding, de bedrijvigheid, ook hier kan ik de accu van mijn fototoestel weer opladen. De gastvrijheid van de mensen is bijzonder.
Wanneer we verder rijden komen we in de bergen weer een staaltje van de ongelooflijke rijkunst van onze chauffeur tegen. Er ligt een gekantelde Chinese vrachtwagen dwars over de weg en werkelijk, het is niet eens millimeterwerk, maar half millimeter werk, hoe hij er langs komt. Eerst ging het niet, maar toen werd er zand opzij weggeschept en toen kon het echt net. Aan beide kanten had er geen vloeitje meer tussen gekund. Dan merk je ook wel hoe je boft, want als de vrachtwagen een cm meer naar rechts had gelegen dan hadden we echt onze bestemming niet bereikt.
En dat zou vreselijk geweest zijn. We kwamen om een uur of 5 op de mooiste plaats van de wereld aan. De oude karavanserai midden tussen de bergen, de laatste overnachtingplaats voor de grens. Er stonden een aantal yurds waar je in kon slapen en wij hebben met zijn 6en in zo'n yurd overnacht. Op 6 bedden op de grond met gekleurde donzen dekens. Er hing een wat zware yaklucht in de bedden en tapijten aan de wand die kwam van het kacheltje dat voor ons ook gestookt werd met yakpoep. We kregen de heerlijkste gastvrije maaltijd in de yurd van de mensen zelf. De omgeving was zo onbeschrijfelijk mooi dat je je alleen maar in de arm kon knijpen van ben ik hier. Een kom van wit besneeuwde bergen om je heen, groen gras, de witte yurds, het vee, het beekje dat er stroomde, de stilte, het is bijna niet te beschrijven.
Er is een klein grappig kindje die er woont, en die zoals alle kinderen in alle landen doen, speelt en ons met zijn speelgoedgeweer de hele tijd komt "bedreigen". Dikke pret als we doen of we net erg bang zijn.
Het meisje wat kookt heeft gestudeerd, maar is in de zomer altijd in de yurd met haar man bij haar ouders om voor de passanten te zorgen. Ze verkopen dan ook wat van de eigen gemaakte spullen van vilt die ze in de winter maken.
Het petje wat ze bij aankomst op haar hoofd draagt is dezelfde avond verkocht, omdat het zo bij ons in de smaak valt en ze er maar een te verkopen had, dan de eigen pet er maar bij, de handel gaat tenminste voor.
We hebben de binnenkant van de caravanserai nog bekeken. Een mevrouw kwam met de sleutels en liet ons alles zien en vertelde waar vroeger de beesten werden ondergebracht en waar de mensen.
De nacht in de yurd is zeer bijzonder, we hebben allemaal heerlijk geslapen.
Eem is weer de enige die 's morgens in de koude beek zich wast. De mannen hebben intussen baarden en aan ons is ook wel af te zien dat het in Kirgizstan een trekking is.
We gaan voor de laatste kms in de truck. Het is nog vier uur rijden naar de grens met China. Weer een hoge pas over waar het boven sneeuwt en ijskoud is. Hier komt een soort toendralandschap. Prachtig gewoon. We stoppen vlak voor de grens bij een mineraalbron waar de chauffeur met grote teugen van drinkt, het zou heel gezond zijn. Het zit wel vol ijzer aan de kleur en smaak te merken. We komen nu aan de Kirgizische grens. Worden met veel bombarie weer uitgeklaard, moeten netjes in de rij staan en dan staat aan de andere kant een bus te wachten met een Chinese gids, we moeten 90 km door niemandsland om aan de echte Chinese grens te komen.
Het is een afscheid van Kirgizstan wat ik erg jammer vind. Ik heb het een prachtig land gevonden. Ongerept, met het mooiste natuurschoon, de meest mooie mensen. Arm, maar trots op zich zelf en hun land.
Wat ik minder erg vind om afscheid van te nemen, is het rijden in de truck. Het gehobbel daarin was toch een aanslag op mijn nek. Dankzij de brace was het vol te houden, maar heerlijk om weer in een gewone bus te zitten en niet hele de tijd pijn in de nek en in je hoofd te hebben.
Ook minder erg om weer naar beneden te gaan. De hoogte had ik een beetje last van, meer dat ik constant om toiletstops moest vragen, want mijn nieren werkten er veel te hard.
Het is heel vreemd. De overgang bij de grens is enorm. Zat je daar op 3500 meter, was het koud en groen, met het instappen in de Chinese bus en de tocht naar de Chinese grens ga je razendsnel naar beneden en wordt het heel erg heet. Je komt nu duidelijk aan de kant van de bergen waar de regen niet valt en het landschap verandert spectaculair. Groen wordt geel, roestig, sneeuw wordt stof. Het is een landschap zoals je het op de tv wel ziet als Afghanistan op het beeld krijgt. Ik spot meteen ook een echte kameel, en later een heel stel. Foto's kun je er echter niet maken. De chauffeur moet in een bepaalde tijd het niemandsland doorkruisen en mag nergens stoppen. Zelf toiletstops zijn uit den boze. Wat een run op de Chinese wc tot gevolg heeft als we bij die grens aankomen.
We hebben al heel wat grenstaferelen gehad, maar China is weer helemaal nieuw. We worden allemaal op een bankje gezet en krijgen een thermometer onder de arm gestopt, je mag nl. geen koorts hebben. Gelukkig is van allen de gezondheidstoestand weer goed na de inname en werking van de penicilline, dus die hobbel wordt veilig genomen. Dan wordt de bagage gedesinfecteerd en wordt helemaal bespoten. Wij grappen dat het vast komt omdat we er zo stoffig uitzien. In feite heeft het natuurlijk te maken met de angst voor Sars en mogelijk de Mexicaanse griep. De beambten dragen allemaal mondkapjes en handschoenen maar werken zeer efficiënt. Zo komen we in China bij een enig hotel waar we met dansende meisjes ontvangen worden. Het is heerlijk in bad te gaan en voor John om zich te scheren. We krijgen dan ook een overheerlijke maaltijd aangeboden en wederom gaan de vegetariërs uit hun dak. Voor hen breken gouden tijden aan. De witte wijn smaakt verder ook weer voortreffelijk.