Kashan-Isfahan

Gisteren hebben we Eem haar verjaardag uitgebreid gevierd. We stonden om 8 uur allemaal beneden. Hennie had een lied gemaakt wat we allemaal zongen. Koning Aap had via Marie-Jose voor een heerlijke taart gezorgd en ze kreeg heel veel plastic tasjes voor de grap omdat ze die zo graag op vooraad heeft.
Van Richard had ze een gouden ketting gekregen en van John, Hennie, Franca en mij een pracht stel gouden oorbellen. Die hadden we twee dagen geleden gekocht. We hadden toen nog heel wat uit moeten halen wat ik op de site niet vermelden kon. Hennie moest met Eem gaan wandelen, zodat Richard en John en ik naar de bazaar konden. Het uitzoeken was erg leuk geweest en gelukkig vond Eem het prachtig. Op een van de foto's kunnen jullie zien hoe ze staan, de doeken gingen er zelfs voor opzij.
We zijn na de viering met zijn 6en de bus weer ingedoken en naar de stad. Heel de bus bemoeit zich dan met je, het is altijd een feest om in Iran op de bus te stappen.
We bezochten daarna een pracht haman en 4 traditionele Iraanse huizen. Nu daar konden onze voorvaderen uit de gouden eeuw nog een puntje aan zuigen aan wat ze hier ervan maken. Zo prachtig.
Ook een moskee met veel plaats voor foto's van martelaren. We zijn daarna op zoek gegaan naar een weverij, omdat we gehoord hadden dat die in deze plaats erg veel aanwezig zijn. In een onderaards huis werden we binnengeleid. De duiven zaten in de hoeken en het was een erg ouderwetse bedoening. Op de weefgetouwen zaten allemaal zwarte spoelen, daar werden de vrouwenkleren gemaakt.
Daarna zijn John en ik heerlijk met zijn 2en naar een park gegaan waar we samen geluncht hebben en de hele middag in het zonnetje gezeten hebben. Ik heb een boek gelezen en John heeft gepuzzeld. Heerlijk zo'n moment van rust.
Om 5 uur hadden we voor het park afgesproken om Eem haar verjaardag verder te vieren. Haar eerste alcoholvrije verjaardag sinds haar 16de werd gevierd in een restaurant met ligbedden onder het genot van appelbier. Je kunt hier allerlei alcoholvrij bier krijgen met de vreselijkste bijsmaken, aardbeien is het ergst, appel en citroen gaat nog net. Wanneer we regular kunnen krijgen, dat is gewoon malt, gaat er een gejuich op alsof het echte bier weer ontdekt is. De Iraniërs houden van de gewone malt niet, alles moet mierzoet hier.
Al liggend op onze banken, genietend van het appelbier, kwam er een heel gezelschap naast ons liggen dat ook een jarige in hun midden had. Al gauw werden we bij hen ook op taart uitgenodigd en werden de kaarsjes die de Iraanse jarige schone al had uitgeblazen opnieuw voor Eem weer aangestoken zodat ze die uit kon blazen. Toen er ‘s avonds nog een heerlijke vegetarische schotel in het hotel verkrijgbaar was met de lekkerste frieten kon haar dag niet meer stuk.
Vandaag zijn we naar Isfahan vertrokken.
Een prachtige route. Bergen, woestijn. Eigenlijk vind ik met koning Aap leuker reizen in Iran als ik met Boetskes deed. Ik mis wel al zijn kundige uitleg bij de bezienswaardigheden van Iran, maar we zijn wel meer in de gelegenheid om in de natuur te zijn en de mensen uit Iran te ontmoeten. En heel de dag niet gevuld met cultuur is ook minder vermoeiend.
Onderweg hebben we een schattig bergdorp aangedaan. Het was heerlijk om eerst in de bergen te zijn en vanaf de heuveltop in de zon op de vallei met lemen huizen, lemen forten en kastelen te kijken. Daarna in het dorp, wat bestond uit een bevolking van alleen maar oude vrouwtjes en een paar oude mannen( de jeugd is net als in Frankrijk naar de stad getrokken), rondgeneusd.
Sommige vrouwtjes waren net venijnige oude besjes, als je ze wilden fotograferen dan zwaaiden ze met hun stok. Wel begrijpelijk natuurlijk. Ze zien er zo kleurrijk uit dat alles wat toerist is meteen naar de camera pakt na al het zwart wat meestal op hun netvlies valt.
Ik heb maar een mooie jonge vrouw gezien die in een soort kiosk in een huis allerlei souvenirs verkocht.
De moskee had een grote brandkast in de hal staan en verder binnen ook heel veel martelaren. De straatjes waren smal en ezeltjes waren de vrachtwagens bij ons.
We zijn nu gearriveerd in Isfahan waar we tegenover het Abbasihotel logeren waar ik 5 jaar terug met Marianne verbleef. Ons hotel heeft niet de grandeur, maar is wel zo aardig.
Heel leuke receptionistes die Marie-Jose meteen om de hals vlogen. Het personeel had meteen de handen aan ons vol. Franca en Hennie in de lift raakten vast omdat de band van Franca's rugzak in de lift was vast komen zitten. Ze moesten beiden halverwege de lift eruit springen.
Het was maar goed dat hij net halverwege de eerste verdieping was gestopt, ze moesten nu een meter of zo naar beneden springen.
John en ik zijn meteen Isfahan ingetrokken. Het prachtige plein bekeken en boven in het theehuis waar je over het hele plein uitkijkt thee met heerlijke koekjes gegeten. Wij zaten hier 5 jaar terug ook altijd.
Daarna met zijn 6en in de tuin van Hotel Abassi een Bavaria malt gedronken. Eem verzuchte dat we net in het sprookje van duizend en een nacht verzeild waren geraakt. We aten daarna in de prachtige eetzaal van het hotel. De muur is beschilderd met de mooiste trafelen en het in chiquer dan chique. Het eten was zalig. Je ziet Richard op het laatste fotootje de flappen tellen Dat moet dan ook wel. Voor zo'n diner betaal je omgerekend 10 euro, drank inbegrepen. Maar dat is voor de Iraanse begrippen heel erg veel, want normaal zijn we hier niet meer dan 3 of 4 euro voor kwijt.
Het is intussen ochtend en ik moet toch even in mijn hotmail zijn om Marianne te feliciteren, mijn vriendin, die vandaag haar 5de kleinkind heeft gekregen. Heerlijk te horen dat het goed is en wat is de wereld toch klein dat je in Isfahan, waar Marianne en ik samen 5 jaar geleden waren, dezelfde dag al te horen krijgt dat haar kleinkindje geboren is.
We trekken daarna Isfahan weer in voor twee dagen, er is hier zoveel te zien dat we tijd te kort zullen komen.