Isfahan

We hebben twee heerlijke dagen in Isfahan achter de rug.
Het is een prachtige stad, je komt niet uitgekeken. Het centrale middelpunt is het Imam Square. Het tweede grote plein van de wereld. Aan alle 4 hoeken staan belangrijke gebouwen. Aan de Noordzijde is de bazaar die heel erg groot is en waar iedereen zich op heeft gestort en sommigen zoveel gekocht hebben dat er kilo's naar Nederland per post zijn gestuurd. Wij hebben zo vaak gereisd. Uit ervaring weten we dat het thuis niet allemaal op te slaan is en dat de kinderen en anderen meestal niet staan te springen op de zaken die je daar hebt aangeschaft dus we hebben het alleen bij een klein doosje van kamelenbeen beschilderd met de zijderoute gelaten.
Aan de zuidzijde is de prachtige Imam Moskee. Deze bestaat uit het mooiste geel en blauw keramisch tegelwerk uit 1600. Vijf koepels die ook prachtig betegeld zijn en voor die tijd een immense grootte hadden en minaretten en toegangspoorten ook prachtig bewerkt. Je kijkt je ogen uit. Daarnaast is aan de zuidzijde een kleinere moskee die de sultan voor zijn vrouwen had laten maken en die bijna nog mooier is. De Masjed-e-Sheikh Lotfollah. In de koepel daarvan is een pauw en het licht dat binnenvalt vormt zijn staart. Ik hoop dat het op de foto duidelijk naar voren komt. Ook deze is bekleed met een wonderschoon blauw.
Aan de overkant van deze moskee, die verbonden is met een tunnel onder de grond staat het paleis van deze sultan. De dames konden zo ongezien naar de moskee. Dit paleis is in restauratie, dat was het ook al 5 jaar geleden, maar je hebt vanuit het balkon een mooi uitzicht op het plein. Bovenin is een muziekkamer.
Alleen het bekijken van dit alles heeft gisteren de gehele dag in beslag genomen. 's Avonds hebben het nog eens bij avondlicht bekeken en dan is alles helemaal een sprookje. De Iraanse mensen zitten op de grasvelden van het plein, de winkels zijn nog open, er rijden koetsjes rond en het is een drukte van jewelste in al de winkeltjes die achter de mooie façade van het plein zitten.
Ik heb hier weer het saffraanijs ontdekt en ook Richard is daar een groot liefhebber van dus na het eten zitten we met een saffraan ijsje wat je op dit plein kunt krijgen te genieten(slecht voor de lijn, maar ja).De Iraanse mensen staan rijen dik voor de ijszaak op het plein die dit verkoopt en iedereen zit lekker mee te smikkelen.
Vandaag hebben we het paleis met de 40 zuilen bekeken. Het zijn er eigenlijk 20, maar doordat deze 20 in het water weerspiegelen, worden het er 40.
Wie schets mijn verbazing dat ik ineens mijn naam hoor uit een voor mij onbekende groep die ook staat te wachten om binnen te komen. Ik moet eerst nog goed kijken want al die lappen om je heen veranderen een mens nogal. Is het een oud collega van mij van het IMW die bij de oorlogsslachtoffers werkte en die net een half jaar met pensioen is. Jenny. Bijna niet te geloven niet dat je in Iran totaal onverwachts een bekende tegen komt. Zij was net zo verrast als ik, en voor het IMW een bewijs in de vorm van een foto op de website.
Het paleis is ook prachtig. Helemaal beschilderd met scènes uit het leven van de sultan uit 1600. Veldslagen, dansavonden, en gezegd moet gezegd worden, de mensen zagen er toen toch heel wat kleurrijker uit.
We zijn daarna naar de Armeense wijk gelopen. Daar hebben we een prachtige kathedraal bezocht. Je mocht er niet fotograferen jammer genoeg, want het was zo kleurrijk. Per ongeluk is mijn toestel een keer afgegaan, het is eigenlijk geen foto, maar ik laat hem toch aan jullie zien dan heb je een beetje een beeld hoe mooi het daar was.
We hebben toen samen lekker geluncht met gekochte broodjes en fruit in een park aan de rivier. Rivier is een groot woord, waar vroeger de rivier was. Doordat er een stuwmeer is gekomen heeft de stad geen water meer in zijn rivier. De eeuwenoude bruggen staan nu met hun pijlers in het zand in plaats van in het water. Eens in de week laat men 3 dagen het water weer door de rivier stromen om de fundamenten van de bruggen nat te houden en het vuil weg te spoelen, helaas was dat niet nu, want dan heeft de stad eigenlijk pas zijn oorspronkelijk gezicht. Het is nu vreemd om al die bruggen in het zand te zien staan.
De regering heeft verder de theehuizen gesloten die op die bruggen waren. Ze waren een gevaarlijke bron vond men, want het was de ontmoetingsplaats van de jeugd geworden die daar lekker verliefd konden zijn en elkaar ontmoeten. Dat laatste gebeurt ondanks het sluiten van de theehuizen nog wel in de buurt van de bruggen, ze zitten nu in het park net als wij, maar verliefde mensen vinden elkaar toch wel ondanks wat een regering ervan denkt. Zelf vond ik de ambiance er veel minder geworden.
Iran is een land dat je blijft verrassen. De mensen zijn zo vriendelijk. Je wordt overal welkom geheten. Ze nodigen je op eten en bij hen thuis uit. Ze maken een praatje met je. Maar hoe de toestand nu werkelijk is daar kom je niet achter. De ene keer krijg je te horen dat ze een hekel hebben aan de sjaals die je verplicht bent te dragen want anders pakt de politie je op. (Ja ook toeristen) De andere keer word je door een geheel ingepakte zwarte non geattendeerd op iets dat niet helemaal correct aan je kleding is.
Het land maakt geen arme indruk. Overal staan collectebussen, ik heb er een gefotografeerd bij de brug. Die zijn er om de honderd meter bijna, in elke plaats waarmee de arme mensen ondersteund worden. Je ziet dan ook bijna geen bedelaars.

Vanavond zijn we met de bus om half 9 naar een sportschool vertrokken waar men les krijgt in derwisj dansen. Om half 9 was ieder in de hotelhal maar dit was de eerste keer dat Marie-Jose, de reisleidster niet op tijd was. Zij zat met de dames van het hotel die ook mee zouden gaan in het Abassi, het dure hotel aan de overkant, te eten. Voor een van de dames was het zo belangrijk dat die zoveel tijd aan het opmaken had besteed dat ze pas aankwam toen iedereen bijna klaar met eten was en daar moest toen op gewacht worden.
De chauffeur reed de bus voor om het ons makkelijk te maken en de arme jongen kreeg toen een dikke bekeuring van de politie omdat hij ons had moeten laten in stappen op een plaats waar het wel mocht.
Wij hebben allemaal aangeboden om de bekeuring te betalen, maar Marie-Jose zei dat zij dat zou doen.
Deze jongen is zo'n verademing na de Jut en Jul zoals wij de vorige chauffeurs noemden. Hij rijdt prima, maakt plezier, is verliefd geworden op het jongste lid in ons gezelschap een prachtige jonge vrouw van Marokkaanse afkomst die er inderdaad om te stelen uit ziet. Het was een absolute coup de foudre bij onze chauffeur. Hij volgt haar overal met zijn ogen, plukt rozen voor haar en heeft zelfs een engels/Perzisch boek aangeschaft om zich verstaanbaar te maken. Dit alles niet op een hinderlijke manier, maar op een gewoon erg leuke wijze. Wij plagen hem en hij lacht erom.
Toen we door de verlate komst van een van de hoteldames dan ook te laat bij de sportschool kwamen waren die al bezig en zat er aan de rand van een soort verdiepte cirkel ook een andere toeristengroep. De lucht was bezwangerd met zweet. Toen de voorstelling verder ging begreep je waarom. In de verdiepte cirkel stonden een stuk of 10 jonge Iraanse mannen met mooie broeken aan. In het midden een man van 75 jaar. Zij deden allerlei danspassen op het geroffel van een trommel en het zingen van de trommelaar van ik denk religieuze teksten. Af en toe draaiden ze ook in het rond. Ze pakten loodzware knotsen op en gingen daarmee in de lucht gooien of om ze met een bepaalde cadans op en neer te bewegen. De temperatuur steeg nog meer en de lucht werd nog zwaarder. Aan de muren hingen allerlei portretten van mannen van vroeger die dat ook gedaan hadden. Van tijden terug. Na een uur was het afgelopen en reden we weer naar huis. De hoteldames vonden het maar niets, de mannen hadden broeken aan die niet konden, en dat voor de buitenlandse toeristen, ze waren veel te nauw en smal. Wij moesten daar erg om lachen, we wilden de gezichten van de dames wel eens bekijken als bij ons bv. de marathon wordt gelopen.
Hennie zat in de auto met de hoteldames waar een hoop plezier in werd gemaakt en werd zelfs erg overmoedig en zwaaide met haar sjaal uit het raam.
Je ziet op de foto dat we op de sluiers na weer bijna gewoon gekleed waren. In Isfahan zijn de regels wat losser, konden weer blote voeten in de sandaaltjes, hoefde de mouwen niet op de polsen, kon er weer meer kleur en de sjaals konden wel eens afzakken. Je ziet dat veel van de vrouwen uit Iran daar ook de grens op zoeken. Ze hebben een soort petrolkleur als modekleur in plaats van het zwart en hebben daar sjaals en jasjes van. De jasjes zijn modieus van snit, allemaal in onze ogen beter dan die zwarte nonnenpakken.