Shiraz

Donderdag zijn we de hele dag aan het reizen geweest. Je merkt dan hoe onvrij dit land eigenlijk is. Marie-Jose wilde door het binnenland, langs een dorp met een mooie karavanserai. De chauffeur moet zich echter heel vaak bij een controlepost melden en precies de opgegeven route volgen. Via de tachograaf wordt dat gecontroleerd. Hij vroeg aan de politie of dat veranderen kon, maar dat mocht niet. Overigens moet ook Iraanse mensen van buiten de provincie zich bij die controleposten melden. De regering heeft precies zo een beeld waar ieder is.
We moesten nu over de autoweg die door een woestijn reed, veel van hetzelfde landschap. Ik heb de hele reis languit over 2 banken gelegen en geslapen. Uitgerust zo om 5 uur in Shiraz aangekomen.
We zijn toen meteen naar de tombe van Hafez geweest. Dat is een Perzische dichter uit 1300. Iedere Pers kent zijn verzen en tot onze verbazing huilen er nog steeds mensen aan zijn graf. Toen ik de vorige keer in Iran was had ik het een heel mooi moment gevonden toen iemand waar ik toen mee reisde een gedicht van deze dichter had voorgelezen en de Iraanse gids dit zelfde gedicht in het Perzisch. Nu zag je ook overal mensen hardop zo'n gedicht voorlezen. Er klonk zachte muziek op de achtergrond en iedereen in het park er omheen vermaakte zich. Wij hebben in het theehuis iets gedronken en Richard en ik zaten weer achter een saffraanijsje. Er kwam toen ook nog een prachtige man het park ingeschuifeld met op zijn hoofd een muts waarop allerlei koranteksten stonden. Je vraagt je dan af waarom je toch zo bevoorrecht mag zijn om hier te zijn.
Vrijdagmorgen was het heel vroeg opstaan, om 6 uur aan het ontbijt om naar Persepolis te gaan.
Vlak bij het complex wat midden in de woestijn lag hebben we een Nomadenstam met tenten gezien.
We waren de eerste mensen waaraan om half 8 die dag de kaartjes verkocht werden en hadden de eerste tijd Persepolis voor ons alleen. Het zijn voor diegenen, die niet weten wat Persepolis is, de overblijfselen van het paleis van de grote Perzische koning Darius. Alexander de Grote heeft het verwoest. Wat over is gebleven zijn trappen en zuilen. Maar het complex is zo groot dat je een beeld krijgt van hoe mooi dat in die tijd geweest moet zijn. Op de trappen die naar de troonzaal leiden zijn ook alle volken afgebeeld die overwonnen waren en die verplicht eens per jaar schatten kwamen brengen. Alles is nog in een prachtige staat van onderhoud. Het was heel goed dat we zo vroeg gegaan waren, want het was vreselijk warm en dat werd met de dag alleen maar erger. Om 11 uur toen we het complex verlieten was het al tot 40 graden opgelopen. Marie-Jose had buiten zitten wachten en had daar al een heel aantal vriendinnen gemaakt waar we allemaal mee op de foto moesten. Op weg naar Shiraz terug nog de graven van al de belangrijke koningen bezocht die in de rots zijn aangebracht en de toegangspoort van de stad die heel oud is. We konden daar naar boven lopen maar niemand van ons had daar zin in met deze temperatuur en we hebben ons onder een boom even neer gezet. Binnen no time zat half Iran weer bij ons op schoot en moet dan ook weer met je op de foto. We hebben daarna met zijn 5en ons weer af laten zetten in de tuin van Hafez om te picknicken. Daarna naar een bijzondere botanische tuin waar ook een paleis was en daar hebben we in de schaduw van veel bomen een paar uur op het gras al lezend doorgebracht. Richard was helaas even afgehaakt. De eerste ziektes komen nu in de groep voor, buikloop en misselijk en jammer genoeg is hij ook een slachtoffer.
Met zijn 5en zijn we toen in een taxi gestapt die niet wist waar hij ons moest brengen en uiteindelijk ons heeft afgezet op een punt wat we kenden. Toen op zoek naar een etenstent. Het eerste beschreven restaurant was er niet meer, gesloten, het tweede waar een klein Engels sprekend jongetje dat op een internationale school zat ons naar toe bracht was zo duur, nog duurder dan het Abassi, dat we het geld niet op dat moment contant bij ons hadden(De pot, dat is Richard lag nl op bed), het derde waar een taxi ons naar toe bracht was helemaal vol en alles was gereserveerd, dus uiteindelijk aten we weer in ons hotel.
Vandaag zaterdag, zijn John en ik 's morgens al heel vroeg de stad ingetrokken. Het is nl al heel snel erg warm. We zaten nu voor alle meute in een prachtige moskee, Nasir-al Molk Moskee waar het licht door de gebrandschilderde ramen naar binnen viel en een patroon op de grond vormde. In deze moskee was een heel oude waterput die ze de koeienput noemen omdat vroeger koeien de emmers water naar boven haalden. Verder zijn we in een Koranschool geweest waar de leerling ayatollah's rond een hoofdayatollah zaten en alle wijsheid van hem tot zich namen.
Na wat zoeken vonden we toen ook een oud Kadjarenhuis, Naranjestan, wat tot een van de rijkste families had behoord. Nu dat was wel te zien, het was prachtig van binnen. Helemaal bekleed met spiegeltjesmozaïek, beschilderde plafonds en buitengewoon prachtige tegelwanden met decoraties in de kleuren van Shiraz. Veel rood, lichtblauw en roze. Persoonlijk spreken mij deze kleuren erg aan.
Toen ik in dit palvioen naar de toilet ging schrok ik me dood. Ik was net klaar en wou doortrekken toen ik oog en oog ineens stond met een broedende duif die zijn nest op de trekker geïnstalleerd had.
Vervolgens hebben we het historisch museum bezocht. Een soort Madame Toussoud, maar dan met allerlei bekende mensen van Iran en Shiraz.
Toch heel grappig omdat het je een beeld geeft van welke mensen zij belangrijk vinden. Strijders, martelaren, geestlijken, dichters, mensen die opgravingen hebben gedaan of voor de gemeenschap bv op medisch vlak wat betekent hebben.
We bezoeken nu ook de Vakil Moskee en gaan van daaruit naar de bazaar.
We zijn daarna door de bazaar, weer een orgie van kleur, geluid en geur naar de citadel van Shiraz getrokken. Dat is net een groot kasteel. In de buurt daarvan was een internationaal telefoonkantoor waar je kan bellen naar Nederland. Onze kleindochter Noor is nl. vandaag een jaar geworden. Wij hebben met handen en voeten duidelijk gemaakt dat we wilden bellen, zij hebben duidelijk gemaakt dat dat niet kon door ons mee naar de kast te sleuren waar iemand aan het werk was in een enorme bedradingkast. Vandaag zou het wel niet meer functioneren, dus helaas geen telefoontje met Noortje.
Op dit moment ligt John te slapen en ben ik beneden in het hotel, lekker koel achter de computer gaan zitten. Dat is de Iraanse manier van leven. Tussen de middag moet je echt van de straat want dan lopen de temp. op tot zeker 40 graden. En dan is het hier nog maar pas lente. Wij vertrekken morgen naar Yazd en daarna naar Noord Iran om via Mashhad naar Turkmenistan te gaan. Ik verwacht in Iran nog wel te kunnen mailen, daarna schijnt het moeilijker en soms onmogelijk te zijn. In Turkmenistan is het niet mogelijk, in Oezbekistan alleen als de elektriciteit werkt en als we met de truck een week door de bergen trekken dan is het ook onmogelijk.
Dus binnenkort is het met de lange verhalen gedaan en dan moet ik mijn album thuis bij gaan werken.
Donderdag zullen we Iran verlaten en onze sjaals verbranden en ik denk er een flinke borrel op nemen.

Voorlopig ga ik nu met John de stad weer in om nog een paar niet bezochte moskeeen te bezoeken, waarvan een ook weer zo'n moeilijk geval schijnt te zijn om binnen te komen. Alleen wanneer het je lukt schijn je heel erg beloond te worden, zo mooi is het binnen.

Enige uren later

Omdat ik iemand uit de groep beloofd heb de foto van hem en zijn vrouw, voor degene die hen kennen Hans en Marijke op de website nog te zetten dit nog vlug gedaan.
We hebben weer een heel avontuur gehad. De eerste spiegelmoskee mochten we binnen. Onze reisleidster had ons verteld, dat zij dat de aardigste moskee vond en dat klopte. We moesten wel onze chadors aan maar dan gaf binnenkomen geen problemen. Het duizelt je in het begin. Overal spiegelmozaiek. Het is een kruising tussen fascinerend en tussen Kerst. Te veel en gewoon prachtig. De mensen huilen en kussen altijd een schrijn waar iemand begraven in ligt en het gaat er enorm devoot aan toe. In dezelfde ruimte zijn ook vaak vrouwen een kindje aan het voeden, de koran aan het lezen, of alleen maar bidden, het is een levendig gedoe. Een stel jongemannen zijn zeer verdiept in een boek, wanneer we goed kijken blijkt het een stripboek te zijn. Zou het een heilig verhaal zijn of net als bij ons vroeger in de kerk een stiekem gelezen donald duck verhaal.
Vooral toen we weer voor de moskee stonden waar je vaak niet in mag komen, de machtige Masjed-e-atig Moskee. Dat is voor mij dan een sport om het juist wel voor elkaar te krijgen. Eerst waren we door een aardige Iranier, minstens twee km ver meegevoerd naar deze moskee,. Hij had Van Basten op zijn mobiel staan en wist veel over Nederland te vertellen. Helemaal belangeloos brengt hij je tot de moskee en zorgt dat John en Hans die zich ook aangesloten hadden binnen kwamen. Marijke en ik deden het ieder op ons zelf. Je moet dan diep in de gekochte lappen duiken, de chador, en net doen of je ook een Iraanse bent. Ik doe dan altijd precies na wat ik de andere mensen zie doen. Schoenen uit waar zij het doen, onder de chador, naar binnen, bidden voor het eerste gebed en dan verder. Er lopen dan een paar nare strenge dametjes rond met de bekende plumeaus, zij dienen ervoor om mensen zoals ik eruit te werken. Zie ik er een dan duik ik nog dieper in mijn chador en kijk enkel naar de grond en loop dan wat uit haar buurt vandaan. Het helpt, ik kom altijd overal. Deze keer heb ik het zelfs heel bont gemaakt, ik heb daarna Marijke meegenomen en voor de tweede keer het verboden gebied ingegaan. Het was de kleine moskee die we eerst hadden bezocht en waar we wel mochten komen, in het groot. Het is zo leuk alle vrouwen met hun godsdienst bezig te zien. Maar ook wel een beetje spannend van we hebben het weer gered.
Op de binnenplaats staat een kubus waar een heilige koran in is opgeborgen naar het voorbeeld van de Kaabah in Mekka.
Daarna bezochten we ook nog het Pars paleis. Een beeldig 8hoekig paleisje in een grote tuin die vol met ayattola's stond. Binnen was het prachtig beschilderd en er lagen zeer prachjtige korans.
Daarna toch nog eens langs de telefoon gelopen en met Nederland kunnen bellen. Heerlijk om je kinderen te horen, de prijs viel erg mee. Ik had zo wel weer willen bellen,want ik was vergeten om te vragen of Noor nog nieuwe schoenen had gehad, maar John zei, je moet het niet gekker maken.
Daarna zijn we nog even naar de tuin van Hafez geweest, lekker een saffraanijsje scoren en genieten van de sfeer daar. Het was echt een dag vol met cultuur.
Nu hou ik er verder mee op, verdwijn het bed in. Morgen weer vroeg op.