We gaan centraal Iran in. Kermanshah, Hamadan

Vrijdag zijn we uit Kermashah vertrokken naar Hamadan. We hebben eerst een relief in de rotsen bekeken wat een vroege koning Darius I over zijn overwinning had gemaakt en waar we naar toe zijn geklommen. Ik had helaas weer erg veel last van mijn nek en kon slecht omhoog kijken. Iemand anders heeft de foto's voor me gemaakt zodat dat ook voor het nageslacht bewaard kon blijven. We zijn daarna een pas overgegaan van 3000 meter en in een stad Hamadam aangekomen die midden tussen de besneeuwde bergen lag. Het was heerlijk weer. We hadden een prachtig hotel, helemaal bedekt met spiegeltjes. Mooie kamers. Hennie en Franca hebben zelfs een kamer met 2 twee persoonsbedden zodat ze dwars in hun bed konden liggen.
We zijn meteen in het park aan de overkant gaan picknicken. Dat is een nieuwe gewoonte die we erin houden. We worden al echt Iraans. Met sluiers, in het gras picknicken tussen alle andere gezinnen. Van de groepjes in de omgeving kregen we uitnodigen om bij hen te komen zitten maar toen we gebaarden dat we op ons stekje bleven zitten kwamen beetje bij beetje de voorhoedes aangestormd. Kleine kinderen die om je naam vroegen gevolgd door moeders die dan ook een praatje kwamen maken. Vaak welkom roepen. Hennie zegt steeds ik voel me net Maxima met al dat gezwaai. Er kwamen twee jongetjes met kooitjes met vogels, wat ik uit mijn vorig bezoek aan Iran kende en waar het vogeltje je toekomst voorspelt door een briefje uit te zoeken. De receptie van het hotel heeft het later vertaald en er stond: "omdat een vrouw voor mij bad, ik een lang leven kreeg". Wie is die lieverd? Toen we daarna de bezienswaardigheden wilden bezoeken kregen we ongevraagd een gids mee. Een jonge Iranier die goed Engels en Duits sprak, zijn vader was rechter en een aanhanger van de nieuwe tegenhanger van de huidige president. Hij bracht ons naar alles wat er te zien was. We hebben een graf bezocht van een belangrijk man. Je moest in een kelder kruipen om het te zien. De kist was met een groene deken bedekt. Boven hadden ze een soort flutmuseumpje ingericht. Daarna zijn we naar de
moskee geweest die in de steigers stond. Het zag er letterlijk zwart van de mensen en vooral van vrouwen. Er staat een belangrijke Islamitische schrijn in. We zouden er niet in mogen omdat we geen moslim waren, maar vooruit het kon dan toch. In gescheiden ruimtes rondom een kist waar omheen een groen spiegeltjespaleis was gebouwd baden de mannen en vrouwen. Bij de vrouwen was het een drukte van belang. Rijen dik lagen ze daar op de tapijten te bidden en om de spiegeltjeskist met glazen ruiten te lopen. Ze raakten hem aan en kusten hem veelvuldig. Van de mannen hoorden we dat het op hun afdeling veel rustiger was. Daar waren maar een stuk of 5 mannen.
Daarna, het was een echte gravendag bezochten we het graf van Esther en Mordecai. Dat was gebouwd rondom een synagoge en werd beheerd door een Joodse mijnheer. Esther schijnt met de Persische koning Xerxes mogelijk getrouwd geweest te zijn en het Joodse volk voor uitroeiing van de Perzen beschermd te hebben. Zij ligt er begraven met haar oom Mordecai. De joodse mijnheer wist er een echte handel van te maken, en zo zijn achtergrond eer aan te doen. We moesten allemaal betalen en hij telde wel 20 keer na of er echt niemand was die niet betaald had. Verder wilde hij pennen hebben, die verzamelde hij. Toen Hennie hem een pen gaf haalde hij zijn neus op. Hij wilde een echte pen, geen plastic pen.
Op weg naar het hotel terug bemerkte ik dat ik daar mijn rugzak had laten staan. John zegt dat ik nog erger ben dan ooit en haalt al uit alle hoeken en gaten vergeten of achtergelaten spullen op. Deze keer was hij het ook vergeten. Wij met de Iraanse jongen terug.
Gelukkig stond de rugzak er nog. Toen met de taxi de rest van de groep weer ingehaald. We moesten nog moeite doen om de taxi te betalen want dat wilde de jongen perse doen. Als laatste bezochten we op deze gravendag het graf van een beroemde dichter. Dat lag vlak bij ons hotel en ook naast een soort pretpark waar de Iraanse mensen op schommels en schiettenten zich uitleven. Omdat het vrijdag was was het natuurlijk een gezellige drukte. Kleine jongens poffen er popcorn op vuurtjes en verkopen dat.
We hadden allen na dit alles enorm veel dorst.
We hebben toen heel erg veel moeite moeten doen om aan een neppilsje te komen. Nienke moet toch eens aan Peer zeggen dat Bavaria meer moet gaan investeren in reclame. Wij vragen overal om de regular biertjes omdat dat het enige is dat te drinken is, maar overal word je met plaatselijk bier plat gegooid met aardbeien-,perzik- of citroensmaak. Vreselijk, mierzoet.
s'Avonds hebben we het filmpje gedraaid wat John meegenomen had van de geboorte van Josefine en de eerste dagen daarna. Het was ontroerend om dat weer te zien en dingen die me toen niet opgevallen waren, zag ik nu ineens. Wat was je meteen al een lief moedertje Rens toen je toen Sam de champagne liet knallen het hoofdje van Josefine beschermde. Iedereen van ons 6en vond het een enig filmpje. Net bij de laatste beelden werd er geklopt. Mister John, someone is waiting for you. Zat de Iraanse jongen in de hal die een cd met mooie foto's van Iran kwam brengen. Wij hebben met hem toen een mierzoet sinaasappeldrankje gedronken en wetenswaardigheden over Iran en Nederland uitgewisseld. Hij vond het de plicht van zijn godsdienst om buitenlanders te laten zien dat Iran goed was.
Vanmorgen zijn we met de bus verder getrokken naar Kashan. We hadden een nieuwe chauffeur en nieuwe bus. Het klagen van Marie-Jose had geholpen en wat een verbetering. Een betere bus, een behulpzame chauffeur die ook nog snel en goed rijdt en de weg kent, dat vooral ook. Ik heb achterin op de achterbank heerlijk de hele morgen geslapen. Een weldaad voor mijn nek, iets wat ik zeker vaker ga doen. Om half een stopten we in Qom, het Vatikaan van Iran.
We moesten ons allemaal weer helemaal in het zwart hijsen en zorgen dat we goed gesluierd waren.
De eerste keer in Iran ben ik niet verder gekomen dan de rivier in Qom want toen werden we al door de politie terug gestuurd. Nu kwamen we aan de moskee waar het lichaam van Fatima, kleindochter van Mohammed en zuster van Imam Reza (die in Mashhad) begraven is. Je merkt meteen al dat je in een andere stad dan de gemiddelde stad zit door het grote aantal mulah's, mannen met baarden en grote tulbanden. Wit en zwart. Volgens de reisleidster had dat te maken met wel of niet naar Mekka geweest. Ik dacht dat het te maken had met wel of geen afstammeling van Mohammed. Als iemand het weet dan hoor ik het graag.
We stonden eerst aan de eerste poort. Een hoop gesoebat, we mochten er niet in. Toen hebben we chadors gekocht. Die lappen waar je je helemaal moet in verbergen. Je kent ons niet meer terug. Corrie zei, ik ben benieuwd of mijn kleinkind die jouw website volgt mij er nu uit zou halen. Ze is twee maar roept steeds dat is oma Corrie.
Met de chadors opnieuw aan de poort. Nu petje af voor alle pogingen van Marie-Jose. Het mocht niet lukken. Ze heeft toen voorgesteld om er zelf bij andere ingangen als die we gehad hadden door proberen te komen.
Nu dat moet je tegen mij natuurlijk nooit zeggen, de volgende poort was ik er al door. Ik hoorde een bewaker wat tegen mij roepen en John ook, maar ik dacht, niet omkijken, als ik antwoord geef dan kan ik het schudden. Dus doorgelopen. Binnen no time was ik binnen en deed ik precies na wat iedereen deed. Een aardig vrouwtje nam me onder de arm en liet me alles zien, met haar schuifelde ik zelf het heilige der heiligen binnen, de schrijn van Fatima. Had me volgens de reisleidster nog wel op een lange preek kunnen komen te staan als een van de bewakers dat ontdekt had. Die liepen overal rond met een soort plumeau. Als ik die zag keek ik strak naar de grond, trok de lappen nog wat strakker om me heen en prevelde maar wat en dan kwam ik er mee weg. John die graag achter me aan wilde heeft het 8 maal voor niets geprobeerd, steeds werd hij weer tegengehouden. Later bleek dat de rugzak die hij om had ook niet echt erbij geholpen had. Werd hij er steeds als toerist uitgepikt. Hans en Marijke hadden het zelfde lot, terwijl Marijke er in haar zwarte chador nog het meest Iraans uitzag. Maar hun lengte spreekt tegen.
Het was al bij al een best spannende ervaring. Binnen vond ik het prachtig.
We zijn daarna doorgereden naar Kashan, en ik heb weer heerlijk liggen slapen. We zijn aangekomen in een hotel vlak bij de Finn Garden waar we nu een dag verblijven. Kashan is een oasestad, bekent om zijn rozenwater, wat overal te koop staat. Hennie heeft voor Claudia een fles gekocht en zeult dat nu de hele zijderoute mee. Als dat geen echte liefde is.
Het hotel ligt een aantal km van de stad af en we gingen met de bus naar het centrum. We stapten echter te vroeg uit. Dat is helemaal geen ramp als blijkt dat we net voor een ijstent gestopt zijn die het heerlijkste safraanijs verkoopt. De volgende bus brengt ons nu echt naar het centrum, naar een internetcafe waar we ook heerlijk pizza eten en Richard en ik een gegrild kippetje.