Singleton

We zitten op dit moment in Singleton. Een stad schuin het land in boven Sydney. Het is 9 uur en ik heb er al een heerlijk uurtje zwemmen opzitten en de camper staat weer voor de deur om verder te gaan. Ik zit in de plaatselijke bibliotheek als een echte Hollander weer lekker voor niks aan supersnelle computers. John naast mij de foto’s aan het opladen en per computer naar de bankzaken aan het kijken.
Wat is het toch een uitvinding internet. We zijn nu 3 maanden weg maar hebben helemaal niet het gevoel het kontakt met thuis kwijt te raken. Alle nieuwtjes horen we. Net weer 3 lieve brieven van de kinderen waardoor je het gevoel hebt toch dicht bij ze te blijven. Want naast familie en vrienden zijn zij het enige waar we blij straks om zijn om weer naar huis te komen. We genieten nog steeds volop.
We zijn vanuit de kust naar de Blue Mountains gereden. We hadden eerst op een uitzichtpunt een prachtig uitzicht op de kust. We kwamen daar ook weer bij toeval terecht. Ik zag twee keer uitzichtpunt staan en zei:” laten we eens kijken.” Op weg daar naar toe, heel naar, lag er een dood koalabeertje op de weg. We zijn al erg gewend aan dode kangaroos, maar dit vond ik toch wel naar. De beesten springen zomaar voor je auto en je kunt ze denk ik niet altijd ontwijken, maar de beertje worden zeldzaam en je ziet ze al erg weinig.
Gisteren waren we ook onderweg op een lange weg waar alleen maar natuurbossen waren en we ons al zorgen over de benzine maakten toen gelukkig in de middle of Nowhere een benzinestation met een klein winkeltje opdaagde. Daar was ook net de chauffeur van de schoolbus die alle kinderen ophaalt die ver weg wonen om naar school te gaan. Hij stond een heel verhaal te vertellen van een gezamelijke vrouw die ze kenden want de ah en oh van de mensen op het pompstation spraken boekdelen. Die mevrouw had een kangaroo voor de auto gekregen en in plaats van het beest dood te rijden zoals ieder normaal mens gedaan zou hebben, zei de chauffeur, had ze het proberen te ontwijken en was van de weg geraakt en ernstig gewond.. Wat later kwamen we inderdaad langs een plek waar een helicopter net was opgestegen en politie en wat mensen nog stonden.
Maar dat was later. Eerst nog terug naar de Blue Mountains. We kwamen daar aan in Katoomba. We moesten beiden slikken. Dachten naar een prachtig natuurgebied te komen zoals in de Grampians of de Flinder ranges,. Kwamen we in Valkenberg terecht. Een heksenketel. Vol met mensen, allelei attracties als treinen die naar het dal omlaag suizen, glazen liften waardoor men de bodem van de valley kan zien, heel veel take-aways, de fish en chipslucht lag over de straten en flink wat Mc. Donalds, die zijn per slot van rekening overal vertegenwoordigd. Een trolleybus en een open bus die je voor veel geld langs al die attracties sleepte, een soort hopsysteem, voor iets wat je makkelijk lopend kan, enz enz. Er was een grote attracties de three Sisters, een soort rotsmassief wat ook s’avonds verlicht zou zijn. We reden er niet naar toe en streken op de camping maar neer. We kwamen daar weer jonge stellen tegen die we al eerder gezien hadden en hebben mensen weer blij gemaakt met een nederlands boek. Heel uitzonderlijk overigens want we hebben de laatste 3 weken geen Nederlander meer gezien. .
De volgende ochtend wilden we wel eens zien waar al die mensenmassa’s voor kwamen. Was alles potdicht van de mist. Heel langzaam trok de mist op en omdat we op plekjes stonden waar geen andere touristen waren was het eigenlijk een heel indrukwekkend gezicht. Een Grand Canyon ontvouwde zich aan je voeten. Toen we bij de hoofdattractie kwamen de Three Sisters en waar toen al bussen vol Jappanners, Koreanen en nog veel meer andere touristen stonden kwam ook dit uit de mist te voorschijn. Een heel mooi gezicht. Maar we zeiden we laten deze drukte maar en zijn verder naar boven gereden en zitten nu in de Huntervalley. Het is een wijn en kolengebied en we kwamen er door een lange weg door een prachtig wildpark heen. De kolen worden hier gewoon van de grond opgeschept en je ziet heel veel grote zwarte bergen , daarna weer prachtige wijngaarden. Een tegenstelling. De camping hier bestond eigenlijk alleen uit mensen die daar werken. Veel vaste plekken dus. Een hoog gehalte alleenstaande mannen ook. We spraken met een ingenieur(Zo noemen ze zich bijna allemaal) die in de mijnbouw werkte en voorheen aan de Olympische Spelen had gewerkt. Hij had zijn huis verkocht en leefde met zijn vrouw in de caravan. Zoals veel Australieers doen zoals hij vertelde. Hij wist ook te vertellen en we hadden dat ook al gehoord dat hij voor de paasdagen had geprobeerd een plekje aan de kust te krijgen maar dat alles daar volgeboekt was. Wij zijn van plan om nu die kant uit te gaan. Weten eigenlijk niet goed wat te doen. Maar wagen de kans maar. Misschien dat we pech hebben, maar we kunnen met ons campertje ook veel zonder een camping, we zien wel en jullie horen het wel