geen zwemmende kangarous.

Het laatste bericht wat jullie kregen was uit Narooma. We zaten daar op een heerlijke camping met een groot zwembad, hele grote rustige plaatsen, even een paadje van een minuut in en dan op een prachtig, bijna leeg, goudgeel strand. We vonden het er zo heerlijk dat we er een dag extra zijn gebleven. Een dag bijna niets gedaan. Lekker aan het strand gelezen, wat gezwommen
De dag daarop zijn we maar 100 km naar boven opgeschoten. Niet omdat we pech hadden maar gewoon omdat het overal zo prachtig was. We volgde de kustroute en zagen steeds weer plaatjes waarvan we ons afvroegen of het nog mooier kon. De kust is hier zo groen, ongelooflijk vergeleken bij de omgeving rondom Melbourne. Van de mensen hier kregen we te horen dat dat te maken heeft met heel veel regen in februari en de laatste weken. Wij zijn natuurlijk weer enorme geluksvogels want het is nu het meest idiale weer. Zo/n graad of 26, lekker windje, strakblauwe lucht. Je kunt het je niet beter wensen.
We dronken gisteren koffie aan een meertje, net achter de kust. Aan de ene kant hoor je de golven en aan de andere kant is een prachtig binnenmeer. Het zat weer vol met pelikanen. Pracht vogels. Het was heel vermakelijk om te zien dat er een pelikaan slimmer was als de anderen en de vissers aan de kant heel erg in de gaten hield. Hij zwom steeds dwars door hun lijnen en ze hadden er best de pest in. Want voor het bijten van de vissen was het natuurlijk funest. Uiteindelijk gaf er een toch een visje aan de pelikaan die toen pas tevreden vertrok.
We hadden in de loney planet en in een duitse gids die ik onderweg van iemand die vertrok gekregen had gelezen dat op een bepaald strand in een natuurpark kangaroos tam waren, zonnen op het strand en zwommen. Dat wilde ik zien.
Wij naar dat natuurpark. Je moest over een onverharde weg de bossen in en kwam toen uit bij een wonderschone plek.
Het woud kwam tot aan de zee. Je had dan een heel stuk groen gras en dan een prachtig strand. Alles aan een azuurblauwe zee en met een eiland voor de kust. Een droom gewoon. We hebben daar in het bushkamp gekampeert. S’avonds komt er dan een natuurpark ranger het geld voor het overnachten ophalen. We stonden er met 3 andere mensen. S’avonds kwamen inderdaad de kangaroos opzetten. Tam waren ze. Ik heb mijn angst zelfs overwonnen en er een geaaid, wat hij best vond.
Maar of het nu 1 april was, en de loney planet en de duitse gids mij voor de gek hadden gehouden, zwemmen wilde die beesten niet en zonnen evenmin.
De parkwachter wist later te vertellen dat ze wel zwemmen kunnen maar het zelden doen.
We hebben er gegeten met de kangaroos die op een steenworp afstand aan het grazen waren. Het was volle maan en een pracht sterrenhemel.
John en ik hadden het erover hoe mooi de laatste volle manen geweest zijn. In Birma hadden we het in Bagwan waar al die pagodas ook door de maan gekleurd werden, in Nieuw Zeeland in het gebied waar de heet waterbronnen waren en toen zaten we in onze heet waterbron naar de maan te kijken, nu op zo’n verlaten strand, de zee bulderend in de oren en de kangaroos voor ogen. Zouden we de volgende volle maan in Bali of thuis meemaken? Ook beiden bijzondere plekjes.
Omdat ik de zonsopgang mee wilde maken omdat dan de eilandjes voor de kust helemaal oranje gekleurd worden , had ik de gordijntjes van de camper opengelaten toen we gingen slapen. .
Midden in de nacht werd ik wakker en het was toch zo prachtig buiten. Het maanlicht was echt van zilver en je kon gewoon buiten kijken. Alles was blauwachtig verlicht. Ik heb er een tijd naar zitten kijken.
Helaas was ik vanmorgen net wat te laat wakker, want toen ik om half 7 naar buiten vloog was het oranje licht nog wel wat aan de horizon te zien, maar ik was net te laat. Het was toch een sprookjes opstaan. De volgels floten, de zon kwam door, prachtig gewoon. Daarna toch maar weer even naast John gekropen. Toen ik de tweede keer om 8 uur opstond eerst heerlijk in de zee gezwommen. John heeft het daar nooit op en staat dan als een kapitein aan de kustrand te kijken of ik niet te ver ga. Hevig te gebaren dat ik terug moet als ik te ver weg zwem. Soms doe ik dan net of ik het niet zie, maar al te veel plagen wil ik dan toch niet en kom weer netjes terug.
Bij het aan het strand gaan had een hele hoge golf me wel net te pakken.
We zijn nu weer verder naar het Noorden aan het gaan. We zitten in de plaatselijke bibliotheek in Ulladulla te internetten, John zit aan de andere kant de website van Frans nu te bekijken, we zijn erg benieuwd hoe het hem en Fred vergaat. Omdat we zelf veel reizen snappen we eigenlijk niet hoe ze zoveel km op een dag af kunnen leggen en dan nog in een MG, niet zo’n comfortable iets als de camper waar wij mee rijden.
Wij gaan nu verder noorden. Misschien nog aan de kust en dan de Bleu Mountains in.