Bali door.

John en ik genieten enorm. Ik heb de vorige keer geschreven dat we een auto hadden waar de remmen het niet van deden. We hebben de auto de volgende dag laten maken en de remmen deden het daarna fantastisch. Wel had de garage aan het andere eind van Bali moeten liggen gezien het dalen van het benzinepeil. Maar allah, een kniesoor die daar op let.
In de tijd dat de auto gemaakt werd was ik opgehaald door het duikcentrum en was begonnen met een herhalingscursus van mijn duikbrevet.
Het was 7 jaar geleden dat ik gedoken had en ik wilde zekerheid dat ik alles weer onder de knie had, het is te gevaarlijk om 18 meter onder water je bril of ademhalingsapperaat kwijt te raken zonder te weten wat je dan moet doen.
Ik had een erg aardige oosterijkse duikleraar. Hij was vroeger werkzaam bij de oosterijkse spoorwegen en dook veel. Is hier tegen een indonesische vrouw aangelopen en woont sinds 11 jaar hier op Bali. Hij heeft toen van zijn hobby zijn beroep gemaakt.
Ik ben met hem weer drie uur in het zwembad in de weer geweest om alle vaardigheden weer onder de knie te krijgen. Weer vreselijk leuk om te doen en af en toe ook best moeilijk, ik kreeg me op een zeker moment toch een hap water in bij het opnieuw in mijn mond plaatsen van de ademapperaat en ook met het uittrimmen, het op de gewenste hoogte blijven, had ik in het begin moeite. Daarna met hem uit eten geweest bij een zwitsers restaurant. Dat behoort tot de dikste man van Bali. Hij is Zwitser, was vroeger van de brigade van de paus. Er hangen van hem ook allerlei foto's in het restaurant met Paus Johannes. Hij heeft het restaurant van een chinees gekregen onder de voorwaarden het restaurant blijft van mij, maar doe ermee wat je wilt, de winst is voor jou. Dit omdat hij op tekeningen van de bouw van dit restaurant en een groot winkelcentrum aan de chinees had gevraagd maar waar zijn de toiletten geplaatst. Die had de architect vergeten en de chinees had er ook overheen gekeken.
Hoe dik die man was wil je niet geloven. Hij nam minstens een halve bank in beslag en vandaaruit had hij met ieder in zijn restaurant contact.
S'middags was ik weer thuis en zijn John en ik nog een paar tempels gaan bekijken.
We zijn verder een dag naar het zuidelijke puntje van Bali geweest. John wilde daar naar een strandje waar hij met Simone was geweest. We kwamen eerst in een heel groot resort waar je voor 190 dollar per nacht kon slapen op zijn goedkoopst en waar we beiden voor geen goud zouden willen zijn. Maar omdat John naar het strandje wilde en wist dat er kamelen waren zijn we er koffie wezen drinken en toen met de lift 19 verdiepingen naar beneden want daar zou dat strandje zijn. Dat klopte. Beneden was eerst een heel groot zwembad waar we zo de hele dag hadden door kunnen brengen en daarnaast was het strandje waar de kamelen zielig bij stonden. Alle andere kraampjes die er vroeger stonden waren door het hotel verdreven. De kamelen werden gedoogd als aardigheidje voor de gasten.
Dat zo'n hotel vol zit, daar begrijp ik niets van. Je kunt je alleen maar in het hotel bezighouden, er is geheel geen achterland of stadje. Een kopp koffie kost er een vermogen, laat staan de rest en je kunt hier overal voor meer dan een derde minder voor de prijs veel en veel mooier zitten.
wij waren er vlug vertrokken en gingen bij een strand een stuk verder aan.
Hier was alles naar verplaatst wat John herkende. We hebben er heerlijk op een bountystrand aan de zee gegeten.
Het grappige was dat s'avond een echtpaar waar de man indonesier van is en zijn vrouw nederlands, die hier al jaren komen en met een chauffeur op pad gaan ons vertelden wat voor leuke dingen er op Bali allemaal te zien zijn en laten zij nu met dit strandje aankomen als het mooiste strandje.
Eergisteren zijn we weer naar Ubud geweest. We wilden wat wandelen door de sawavelden en daar zijn prachtige velden boven Ubud. We waren net in Ubud aangeland toen begon het wat te regenen. Laten we koffie drinken. In het restaurant waar we waren zijn we de volgende twee uur maar gebleven want er kwam me toch een onweer los. Het donderde en bliksemde en tonnen water vielen naar beneden. Wij zaten lekker. In het restaurantje werd ook kookles gegeven aan een Engelse en het was best grappig om dat te volgen en we kregen zelf daarna ook de heerlijkste maaltijd voorgezet.
Pas na een uur of twee werd het wat droger. Wij de auto weer in. Een vreselijk gepiep en geratel daarna. We waren net boven Ubud in een prachtige rijstveldomgeving toen de temperatuurmeter ook wegviel. Bij een klein huisje gestopt en daar water voor in de radiateur gekregen. Overal waren de mensen in de weer om bomen weer recht te trekken, water weg te vegen, en alles van het onweer op te ruimen. De sawavelden waren ook heel glad en ondergelopen. Gezien de kuren van de auto en de toestand buiten maar besloten om niet te wandelen en terug naar Kuta. Heeft de auto daarna niets meer van zich laten horen en als een zonnetje naar huis gesnort.
We rijden dan vaak op ons kompas. Nergens staat bijna aangegeven hoe je moet rijden, weet je het niet meer, dan vraag je het maar.
Ook zijn we zaterdag op aanraden van de verhuurder van de auto 4 tempels afgeweest. Het was een schot in de roos. Overal waren ceromonies. Zo prachtig te zien hoe de mensen daar in opgaan. Daarnaast zagen we ook nog een groep padvinders. Aandoenlijk hoe die gedrilt worden en hoe die kinderen verzen aan het opzeggen zijn.
Gisteren hebben we een relaxdag bij het hotel gehouden. Heerlijk aan het zwembad zitten lezen, drankje en sate aan de rand van het zwembad laten brengen en verhuist naar nog een mooiere bungalow omdat vanaf vandaag die van ons al besproken was. Het kon bijna niet meer, maar we zitten nu nog mooier.
Vandaag zijn we naar Tulamben gereisd om te duiken. John is meegegaan. Om half 8 werd ik door de duikschool opgehaald. We haalden daarna een jong nederlands stel op die in Tulamben ook gingen duiken en daar een nacht logeren.
Zij waren al 7 maanden op reis en hadden heel veel van de plaatsen aangedaan die wij hadden gedaan. Dat de jongen nog durft te duiken vind ik knap. Hij was bij zijn eerste bijna verdronken en twee maanden terug kon hij zijn oren niet geklaard krijgen en had daarna oorbloedingen.
Zij gingen met een andere gids op stap en ik met Peter mijn gids.
De reis was weer prachtig, wat is Bali toch mooi. Een vulkaan links en de zee rechts, prachtige groene rijstvelden, een apenbos en een vleermuistempel op weg erheen. Zo'n twee en half uur rijden.
Dan het prachtige plekje in Tulamben waar John en ik zulke fijne herinneringen aan hadden van de vorige keer. Niets is er veranderd, het is er nog net zo idilisch.
John bleef lekker in een schommelbank aan de zeerand zitten en ik ging het water in.
De eerste duik was prachtig, over koraalriffen waar je de mooiste koraal, annemonen, vissen in allerlei kleuren ziet. In het begin nog aandacht bij de techniek van het duiken, maar later alleen maar om me heen kijken en alles vergeten.
We moesten op zeker moment aan de rand van een zeer steile wand naar beneden op de bodem heel rustig liggen en toen kwamen er haaien te voorschijn. Gelukkig wist ik dat en ook dat ze een onschuldig soort waren zodat ik er alleen maar van kon genieten.
Na deze duik aten we met zijn allen. De nederlandse jongen was al in 40 minuten door zijn lucht heen geweest en er zaten twee zwitsers ook bij ons aan tafel waarbij de man ook door zijn lucht heel snel was gegaan en op de lucht van zijn gids naar boven was gekomen.
Deze twee zwitsers waren broers en waren 70 en 68. Bezeten van de duiksport en hadden camera's waarmee ze elke vis en annemoon fotografeerden.

De tweede duik ging naar een wrak waar we onder en doorheen zwommen. Bij het te water gaan was het echt weer lachen. Wij staan helemaal gereed om onder water te gaan. Komt er een balinees met een vlieger in de vorm van een boot aangerend. Of we die wilden kopen. Echt Bali. Of we dat op dat moment willen doen.
Het duiken naar het wrak dat is prachtig, overal is koraal opgegroeid en in alle hoekjes van het schip zitten scholen met vissen. Heel kleurige, maar ook vissen waar je goed moet kijken om ze te zien, zo gaan ze op in hun omgeving. Drakenvissen, die net rotsen zijn, roggen met vlekjes die op het zand liggen en bijna niet te zien zijn. Ook een heel gemene vis, baccarie, met grote tanden in zijn mond, geen lieverdje om te zien. Het is zo prachtig, en het lijkt of je door heel deze wonderlijke wereld gewichtloos heen zweeft. Prachtig. We zijn tot 22 meter diep gegaan. Ik vond het jammer toen de tijd weer om was en we naar boven moesten. .
Gelukkig had de duikleraar nog een gaatje op woensdag vrij zodat ik dan in de Blauwe Lagoon met een schip kan gaan duiken.
John blijft dan thuis want 4 uur op een schip zitten is voor hem maar niets en gaat dan zelf met de auto op stap.
Vandaag was het mijn dag, morgen John. We gaan dan waarschijnlijk naar het strandje wat hij zo heerlijk vindt. Vindt ik ook heerlijk. Je kunt er een ligstoel huren en je er heerlijk ook laten masseren.
Woensdag duik ik weer en waarschijnlijk maken we donderdag nog een lange tocht over Bali.
De tijd hier gaat ook erg vlug. Eigenlijk moeten we er beiden nog niet aan denken om volgende week weer in Nederland te zijn.
Volgende week op deze tijd zit ik met de eetclub te eten en hebben we onze kinderen al geknuffeld, allemaal heerlijke zaken, maar ze hadden wat later ook nog gekund. Mocht mijn werk zeggen, Johanne blijf nog maar 2 maanden weg, het is prima, dan veranderde ik morgen nog mijn ticket, wat mogelijk is. zo heerlijk is alles.(Dus mocht iemand van het werk dit lezen!!!)
Maar goed aan alle goede zaken komt ook een eind, we hebben al heel erg geboft.

Ik eindig weer, ga nog lekker even op ons terrasje lezen.Prachtig boek, heerlijke temperatuur. Romantische lichtjes in de tuin.Lekker glaasje wijn.