Van de bergen naar de kust.

We hebben een paar heerlijke dagen in de bergen doorgebracht. We hebben in Bright een campingje gevonden aan de rivier waar je ook zelf met de tent aan een wild kabbelende rivier stond. Ieder die wel eens in de alpen is geweest kent dat soort liefelijke campingjes wel. Het verschil in Australie blijft echter dat daar de papagaaien om je oren vliegen en alle eenden en andere watervogels anders zijn, maar goed ook, want een beetje verschil moet er toch blijven.
De eerste avond werden we uitgenodigd door Australiers die daar ook kampeerden om bij het kampvuur te zitten.
Al pratend bleek dat de man Hans op 6 jarige leeftijd van Nederland naar Australie was geemigreerd en op 20 jarige leeftijd even terug in Nederland was geweest. Hij was toen in dienst gemoeten en had de Sociale Academie voor buitenlandse studenten gevolgd. Toch niet te geloven, zo'n toeval.
Hij werkte nu al weer heel veel jaar in Australie in de Kinderbescherming en zijn vrouw had een manegment baan voor heel de staat South Australie voor mantelzorg.
We hebben in het engels en af en toe in het Nederlands de hele avond gekletst over de overeenkomsten en verschillen in het Welzijnland van Australie en Nederland. Het was heel boeiend te zien dat zij vaak met de zelfde problemen zaten als wij en daar soms de zelfde oplossingen voor hadden gevonden en soms anderen.
Ook was Hans vanuit de Kinderbescherming heel veel met Aborginals bezig, hun problematiek, het verlies van hun identiteit en alle problemen die dat met zich meebracht.
Deze discussie aan een brandend vuur waar hele boomstammen echt ingingen onder een sterrenhemel die wij in Nederland niet kennen,je kunt je voorstellen hoe senang ik me daarbij voelde.
De volgende ochtend zijn John en ik een bergwandeling gaan maken. Eerst met het campertje de bergen een natuurpark in. Aan een prachtig bergmeer de camper geparkeerd en aan het wandelen. Na een hele tijd over een wegje met allerlei rotsblokken gegaan te hebben, John begon al te mopperen, ik heb honger, laten we terug gaan, kwamen we ineens mensen tegen. Een echtpaar dat hijgend naar boven kwam en vroeg wat er verder op te zien was. We raakten aan de praat en hoe kan het weer, zij hadden een dochter die met een Nederlander was getrouwd en in Bodengraven woonden. Zij wisten te vertellen dat we na een kwartier op een parkeerplaats zouden komen bij het chalet en cafe. Wij dus verder, we zouden dan daar wel wat eten.
We werden na een kwartier inderdaad beloond met een prachtig uitzich over de bergen maar het cafe en Chalet was gesloten. Dus de weg terug maar hongerig aanvaard. Kwamen ook nog op een rotspunt die ons aan de Gouden Pagode in Birma moest denken. Hij stond ook te wankelen op een klein puntje en we zijn daar naar boven geklommen. Toen we uiteindelijk om kwart voor 3 bij de camper kwamen had John een honger als een paard. En wat is dan een campertje toch fijn. Alles bij de hand heb ik eieren met spek en tomaten voor hem gebakken, en zo was hij weer het mannetje om nog de ronde langs het meer te maken.
Thuis gekomen hebben we weer heel gezellig geborreld met Hans en Helen en nog een Australies echtpaar wat boer was op de grens van twee staten. Hij had schapen want voor koeien was het te droog. Ook daar heb ik weer wat vragen aan kwijt gekunt die je zo door hetland opdoet. Eigenlijk weer het zelfde laken van een pak, ook bij hen zijn de problemen het zelfde als in Nederland.
De droogte van de laatste jaren,maar ook de macht van de banken als je te veel geinvesteerd had en de lage prijzen die je voor je waar kreeg. Twee jaar geleden had men een goede oogst gehad, maar geen cent voor het koren gekregen. De prijzen van het vlees waren zo laag dat je het er nauwelijks voor kon doen. Het was of ik een van de boeren uit Teteringen hoorde vertellen over de problemen waarmee hij zat/. Deze man had het geluk dat hij een familiebedrijf had, dacht het nog wel te kunnen rooien.
Hans en Helen nodigde ons nog voor het eten in een hotel uit, we hadden echter de laatste dag van de drie dagen boodschappen in de ijskast en ik vind het ook naar als ik dat de volgende dag weg zou moeten gooien, dat hebben we dus niet gedaan.
S'nachts is het wat gaan regenen en toen we op stonden begon het wat op te klaren. We hebben toen een prachtige tocht door de Australische alpen gemaakt en daarna naar boven tot we bij Tumut aankwamen wat aan de rand van de Snowy Mountains ligt. Hebben daar weer aan een liefelijk riviertje gekampeert en zijn vandaag de Snowy Mountains doorgetrokken. We waren erg vroeg op. Half zeven stond ik al in de cel naar Nienke te bellen want ik wilde niet net als de vorige keer haar uit bed bellen. Tijs haar man gaat morgen naar Ijsland, skieen, hondenslee rijden, motorskieen en nog veel meer van die avontuurlijke zaken die mannen van in de dertig met een aantal vrienden graag doen. Wij hadden echter zoveel tijdveranderingen doorgemaakt, als je in een andere staat kwam, de wintertijd, in Nederland zou het ook zomertijd geworden kunnen zijn,hoe laat was het in Nederland? Gelukkig dat ik zo vroeg was, anders had ik haar weer uit bed gebeld, nu was het daar half 11, nog net een christelijke tijd.
Het voordeel was wel dat we lekker vroeg op pad gingen. We moesten echt weer de bergen in. Prachtig Alpien landschap, veel stijgen, bochten en in zijn een naar boven. Boven een soort plateau waar enkel nog wat gombomen op groeiden en wat een wintersportgebied was. Het was er guur en koud en mistig. Het was in de bergen ook al echt herfst aan het worden. Vreemd he, bomen die allerlei kleuren rood en bruin krijgen. De eerste keer in Australie, zal ook wel met de hoogte te maken hebben, in Europa is het in de bergen ook eerder herfst omdat daar de temperaturen kouder zijn.
Uit de bergen kwamen we in het meest sappige groene landschap wat vol met schapen en koeien staat en wat ook weer tot de zee doorloopt. De kust is hier bijzonder mooi. Goudgele stranden waar geen mens op te zien is, allerlei lagunes en binnenmeren met ik weet niet hoeveel mooie watervogels. We hadden vandaag al onze geluksportie van spotten gehad, een dingo, een kangarou die tegen het zwart aan was en een vos die voor onze auto de weg over stak en verbaast ons aan stond te kijken toen John ervoor remde. Bij de binnenmeren hadden we weer geluk, een hele kolonie pelikanen.
We staan momenteel weer aan een camping aan de zee. Een minuut een paadje door en je staat op zo'n prachtig strand. De papagaaien vliegen ons weer om de oren en ik heb al weer twee vogels gezien die ik niet kende. Je hoort het geruis van de zee op de achtergrond en ik kan me er nu al op verheugen om dadelijk lekker vroeg onder de wol te kruipen en naar dat geruis te luisteren.