overtocht en Wellington

De avond voordat we uit het Abel Tasmanpark vertrokken, nu twee dagen geleden, heb ik nog een heel leuk gesprek gehad met twee geemigreerden Nederlanders. Ze waren in 1952 geemigreerd. We hadden alle dagen dat we er waren al wat met ekaar gepraat. Toen ik afscheid van hen kwam nemen kwamen de verhalen los. Mevrouw vertelde hoe ze als 18 jarig meisje net verloofd, gingen trouwen en omdat er in Nederland weinig werk was gingen zij het in Nieuw Zeeland proberen. De moeilijkheden, het heimwee dat ze gehad hadden. Dat ze ook nog twee jaar terug zijn gekomen naar Nederland maar dat hun drie kinderen niet konden wennen in Nederland. Ze vertelden over het werk wat ze gedaan hadden en dat ze uiteindelijk toch heel blij zijn dat ze hier woonden. De kinderen en kleinkinderen hadden hun weg gevonden. Ik kon veel vragen kwijt over hoe het sociaal systeem hier was. Lijkt wel op dat van ons. Iedereen krijgt als hij 65 is, 400 euro omgerekent ongeveer. Ze hebben huursubsidie en ook andere hulp op financieel gebied mocht het niet goed gaan. Wel hebben de mensen zelf veel meer een mentaliteit van aanpakken. Zo waren zij een fish en chip zaak begonnen toen het met het werk van man even niet goed ging.
John had op de camping al een paar keer opgemerkt en gefilmt de oude caravannetjes die er stonden. Ze waren van de leeftijd van de caravan van mijn moeder waar John en ik in het begin van ons trouwen altijd met haar auto mee weg mochten. Mevrouw vertelde dat haar broer uit Holland zijn neus voor hun caravan op haalt en het niet meer vondt kunnen. Maar hier gaf men daar niet om. Wanneer het nog voldeed was het goed.
Het was leuk om met hen gepraat te hebben.
De volgende dag vertrokken we met bewolkte lucht uit het park. Maar goed ook. ik had het er zo mooi gevonden dat ik er nog veel langer had willen blijven. En als het dan niet zo stralend als de vorige dagen er bij ligt is het makkelijker afscheid te nemen.
We reden naar de ferry, op naar het Noordereiland. Het was nog een prachtige tocht door die bergen. Ik geloof dat hier ook scenes uit Lord van de Ring zijn opgenomen.
De ferry om kwart voor een op. Je staat dan uiteindelijk pas om kwart voor twee in het vooronder en kan naar boven. We schrokken van de stank in de ferry zelf. Ik zei tegen John dat is zo'n rookhol. Buiten maar lekker op het dek. Op het dek stonk het nog harder. Wat bleek. Er stonden heel veel veewagens met stinkende schapen om de overtocht te maken. Je wil niet weten wat een lucht dat is.
We vonden een plaatsje met een bankje aan de andere kant van het dek, nu wel onder de schoorsteen van de boot, maar ver te preferen boven de schaaplucht. Eenmaal op zee hebben we heerlijk op ons bankje eerste klas gezeten met zijn beidjes. De Nieuw-Zeelanders zaten allemaal binnen achter een movie en wij hadden het rijk voor ons alleen. Het werd weer prachtig weer en over een azuurblauwe zee richting Wellington. We kwamen daar om half 6 aan en het was tamelijk een schock om weer in drukte te belanden.
Het hele Zuidereiland hebben we nooit iets van autodrukte gehad. Wegen met een rijbaan, rustig. De helft van de auto's bestond uit campervans en de andere helft van de normale auto's was ook gehuurd.
De steden waren met vrijstaande huizen. Nooit hoger dan de eerste verdieping.
Nu kwamen we ineens in een stad met wolkenkrabers, files, stoplichten, twee rijbanen en heel erg druk.
In de lonely planet had ik een plattegrond gezien en ook gezien dat de eerste camping in Lowerhut was en dat stond op de plattegrond aangegeven, dus linia recta naar die camping toe. Vanmorgen zijn we als dedectives op de oude woning van mijn collega Annet gegaan. We wisten het adres. Hadden een plattegrondje van de camping gekregen maar daar klopte naturlijk geen hout van. We moesten Orange Kaupapa Road in. Maar wat op het plattegrondje stond als een rechte weg, was een weg die iedere keer onderbroken werd door trapjes waar je met de auto niet langs kon. We hebben een mooi stuk van Wellington gezien en een paar aardige Nieuw-Zeelanders ontmoet, op zich ook een leuk avontuur, toen we boven aan een berg kwamen en inderdaad op het aangegeven adres. Een prachtig uitzicht op Wellington, de woning was denk ik rood geverft, op de foto was hij nl nog wit geweest. Maar gevonden.
Daarna naar het Te Papa museum. een van de mooiste musea die ik ook aanschouwd heb. Op zo'n leuke manier, interactief, werd je de geschiedenis van Nieuw-zeeland vertelt, De emigranten, de Maori's, maar ook de natuur, de landschappen en de dieren, echt genoten hebben we er. Daarna richting Noorden. Het landschap valt ons hier wat tegen, na al de pracht die we aanschouwd hebben. Maar van andere reizigers hebben we gehoord dat zij het zelfde vinden, maar dat ons nog veel moois te wachten staat.
We hebben na wat zoekwerk een camping gevonden. Eerst waren we op een camping gekomen die van de Christ Church bleek te zijn. Er stond een leuk rood kerkje midden op de camping op een heuvel, de camping zag er prachtig uit, maar....Je mocht geen alkohol drinken. Hadden we beiden net zo'n zin, John in zijn pilsje, en ik in mijn glaasje wijn, dus verder maar.
Staan nu ook op een heel rustige aardige camping en hebben ons het glaasje lekker laten smaken.