Zweden en John zijn verjaardag

Dinsdag 6-7-2010
Vatbotten-Varberg.
Km 253.

We vinden het gewoon jammer om van dit fijne campinkje te vertrekken. Ik heb ’s morgens nog heerlijk gezwommen in het meer. Helemaal naar de overkant, in een blauw meer, omringd met groene dennen, af en toe naast het blauw en groen een rode of witte vlek van huisjes. Het weer is helemaal het einde, eigenlijk wat we heel de vakantie gehoopt hadden te krijgen, wat is Scandinavië toch mooi als de lucht blauw is.
We hebben Truus weer de opdracht gegeven langs alternatieve wegen te rijden en we rijden eerst door prachtig binnenland en dan langs de kust. De koolvelden van het begin van onze vakantie zijn veranderd in graslanden met paardenbloemen die ook een heel geel effect kunnen geven, en door de blauwe lucht is alles diepblauw. Dom, geen foto’s van gemaakt. Wanneer we in Varberg aankomen, kijken we eerst waar de boot vertrekt en vragen of we de nacht op het parkeerterrein kunnen doorbrengen. We vertrekken donderdagmorgen en moeten om half 8 inchecken. Je kunt zo vroeg niet van een camping vertrekken.
Dat kan, nadat de avondboot om half 7 ’s avonds is vertrokken mag je op het parkeerterrein staan waar je al ingecheckt bent en kunt daar overnachten. Dat doet bijna iedereen.
Dus op nu naar een camping voor vandaag. De eerste, met afgrijzen halen we onze neus op. Zo dicht op elkaar gepakt staan de mensen hier. Dan maar naar de tweede camping. Onderweg zie ik een prachtig plekje. Midden in de natuur, een groot slordig ongemaaid grasveld/zandvlakte, parkeerplaats. Er staan al drie campers, ver uit elkaar, want de plaats is heel groot. Hij ligt naast een grote plas waar een natuurgebied is van beschermde vogels en je kunt er de zwanen en meeuwen zien rondvliegen en zwemmen. John vindt het niks. Die staan hier maar even. Ik ga het vragen. Een aardige Zweed zegt, nee, wij blijven de nacht ook hier, kom naast ons staan dan kijken we samen voetbal. John heeft echter helemaal geen zin in die plek. We gaan naar camping twee, ook zo druk, wel met uitzicht op de zee. Toch maar even informeren of we niet eerder met de boot mee kunnen, want de campings vinden we hier niets. Dat kan, 50 euro extra. Dat maar niet. Waar gaan we slapen. John, op die vuilnisbelt (Zo had hij het mooie plekje intussen genoemd) doe ik geen oog dicht, de volgende dag op die parkeerplaats waarschijnlijk ook niet, ik voel er niets voor. Nou dat doe je je lief op zijn verjaardag ook niet aan, dus op naar de overvolle camping met uitzicht op zee. We konden volgens de mevrouw het allerlaatste plekje krijgen. Als degene die ze net aan het inschrijven was, maar erg aarzelden, de plek niet namen. Die namen toen acuut de plek. De mevrouw, o maar U hebt een campingkar, dan heb ik het allerlaatste plaatsje daar. Dat genomen. We hebben de camper net geïnstalleerd, het is aan de buitenkant van de camping, en ik ben de lunch aan het klaarmaken, dan gebeurt het. De trein komt langs daveren. De camper staat ervan te schudden. Ik schiet in de lach en John ook, dat wordt lekker slapen vannacht. Voordat we onze lunch op hebben zijn er al drie treinen langs gedenderd. Ik vraag aan iemand die buiten haar tentje zit gaat dat ook ’s nachts door waarop diegene gelaten knikt.
Ik ben nooit zo gelaten, dus op naar de receptie. Gaat dat ’s nachts met de treinen ook zo. Ja, ik, heb U geen plaats waar je daar geen last van heb. De mevr., U blijft toch maar een nacht, toen konden we een plaats aan de andere kant van de camping krijgen, waar je zelfs een stukje zee zag, dus verhuist. Hier had je gelukkig geen last van die treinen. De camping is net camping Domburg, alleen zijn de plaatsen veel kleiner. Hoewel het mooi weer is zitten net als op de vorige camping veel van de Zweden gewoon binnen. Wij genieten van het zonnetje, het zwembad en ’s avonds van het voetbal.


Praktische informatie,

Camping Apelviken.
220 Zweedse Kronen.
Kmstand 64357


Woensdag 7-7- 2010-

John is jarig. Gezellig mijn oude mannetje, 64 jaar, bijna bejaard, brrr, geknuffeld. Hij mag er voor zijn jaren nog zijn! Ontbijt met de cadeautjes van mij en de kinderen. De sms-jes blijven binnen stromen. De eerste, een lieve van zijn zusje, en een geestige van Ad, het liedje van de Beatles, when I’am sixty four. Nou voor ons jarig beestje gaat dat nog wel op. Hij is nog nodig en wordt nog gevoed.
Ik heb net een half uurtje gezwommen, heerlijk, maar in het meertje was het fijner. Hier was vermakelijk om te zien, het is een groot, verwarmd zwembad, hoe alle ouders en kinderen met elkaar in de weer waren. Hoe kleine jongetjes met snorkels zwommen, pubers om elkaar heen draaiden, mijn haar kletsnat werd door bommetjes springende jongens, kortom dan is er weinig verschil tussen de mensen van verschillende landen.
Ik ga dit gauw op de site zetten, en dan is het weg hier, op naar de vuilnisbelt waar we tot vanavond staan.
Eerst een strandwandeling dan maken. Nadat we de camper dan op de parkeerplaats hebben gezet gaan we lekker eten in de stad en dan ’s avonds zien wat Duitsland en Spanje ervan maken.